Sportief bestaan

Sportmomenten voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Opperste extase bij de goal van Marco in ’88. Dasayev kijkt net zo verbouwereerd als ik. Hoe kan dit? Brullen, schreeuwen, springen. We vallen elkaar in de armen. “We” zijn kampioen! Verbondenheid, verbroedering, een nationaal gelukzalig gevoel. Een prestatie om trots op te zijn.

OKB uit, altijd lastig. Zondagochtend, stromende regen op een knollenveld bij die boeren van Op Klompen Begonnen. Graspollen en modderplakken vliegen me om de oren. Mijn shirt doorweekt, mijn hagelwitte broek bruin na een wilde tackle van Dolle Dries. Noppen als ware het schaatsen rijten mijn bovenbeen open. Een spons helpt hier niet. Waar is zo’n verzorger, bijgestaan door vier gele hesjes met een brancard, als je ze nodig hebt? Ondersteund door twee ploegmaats strompelend van het veld. Ik word in een Opel Cortina naar het dichtstbijzijnde streekziekenhuis gereden. Een operatie door dokter Bibber. Einde voetbalcarrière, weg droom. Vanaf mijn bed kijk ik naar Tom Okker in de kwartfinale van Wimbledon. In zwart-wit.

En dan?

Baldadig als ik ben ga ik er voor. Met een houten racket van mijn vader eindeloos tegen de muur oefenen. Later met vriendjes op training en competitie. Jarenlang, in weer en wind, tot laat in de avond spelen, huiswerk versloft. Tennis is mijn leven. Talent en doorzettingsvermogen. Scouts langs de velden, bondstraining is het gevolg. Clubkampioen, sponsoren op mijn kleding, een nieuwe ervaring. Ik win regionale toernooien, mijn foto in de krant. Prijzengeld stroomt binnen en net zo hard er weer uit in de kroeg. Vrienden alom. Nationaal jeugdkampioen. De driekleur wappert, het volkslied klinkt. Gouden bergen. Iedereen wil wat van me. Een contract, een prive coach. Dit is voor het echie, dus. Nummer 1263 op de wereldranglijst. Een internationale carrière lonkt. De weerstand wordt groter, ik verlies meer dan ik win. Maandagavond opnieuw naar huis na een eerste rondepartij. Scheelt weer de kosten van een hotelovernachting. Nog harder trainen maar resultaten blijven uit. Mijn coach vertrekt. De aandacht verslapt. Sponsors haken af. Moedeloos verzet ik me niet langer. Vergetelheid.

Had ik maar.

Ik schiet vol bij de afsprong van Epke Zonderland. Historisch commentaar van Hans van Zetten. Hij staat! Ik zit. Met een brok in mijn keel op de bank. Kippenvel op beide armen. Onvergetelijk!

Een traan rolt over mijn rechterwang.