Op karakter

Het grind knispert onder mijn sneakers. Na een sabbatical van jaren, heb ik mijn hardloopschoenen gestrikt voor een tweede leven. Ze stonden niet te trappelen maar ik kreeg ineens de kriebels. Doelstelling voor vandaag is een rondje watertoren. Gewoon heen en dan weer terug. Hoe moeilijk kan het zijn? Tja hardlopen is niet moeilijk maar beginnen met hardlopen………. Vandaag geen excuses. Het is mooi weer, mijn lijf schreeuwt om een beetje beweging en de buren hebben me al zien gaan. Er is geen weg meer terug. We gaan ervoor. Vanuit mijn comfortabele wandelpas schakel ik door naar een langzaam hardloopritme. Mijn hartslag schiet omhoog. “Gewoon door blijven lopen”. Ik ren dan wel maar lichaam en geest zijn nog volop in verzet. Mijn hoofd kleurt rood en ik hijg als een paard. Het gaat niet vanzelf maar ik zet door. Net als ik een beetje in het ritme begin te komen, word ik genadeloos ingehaald. De roadrunner en zijn meisje sprinten me voorbij. “Zet ‘m op!”, roepen ze goed bedoeld. Roadrunner is er eentje van het type snelle jongen met snelle benen. Roadrunner traint vier keer per week en dat is duidelijk te zien. Hij rent niet alleen belachelijk hard maar heeft daarbij ook altijd een grote glimlach op zijn gezicht. Het lijkt hem allemaal geen moeite te kosten. Heel irritant als je zelf het gevoel hebt dat je ieder moment dood kan neervallen. “Dank je”, roep ik hijgend terug. Ik knipper twee keer met mijn ogen en weg zijn ze. Ik loop nog steeds maar het lijkt alsof ik stil sta. De moed zinkt me letterlijk in de schoenen. Mijn roze sneakers lijken ineens gevuld met lood. “Nee Syl dat laat je niet gebeuren”. “Je gaat niet opgeven”. Ik herpak mezelf. De roadrunner wordt mijn stip op de horizon. Het enige wat me te doen staat is door blijven rennen tot “mijn stip” en weer terug. Ik zet mijn tanden op elkaar en tuf door als een oude diesel. Traag maar gestaag. Mijn hoofd leeg, de longen vol en met gezonde rode blosjes op de wangen. Makkelijker wordt het niet maar eenmaal in de flow ga ik lekker. Deze diesel piept en kraakt maar loopt op karakter. Een klein half uur en duizend zweetdruppels later, komt de verlossing. De finish is in zicht! Bij het bruggetje mag ik stoppen. Ik heb zelfs nog iets over en zet een eindsprint in à la Daphne Schippers. Met de armen omhoog ga ik over “mijn” finish. Geen stadion vol juichende mensen maar in gedachte een staande ovatie. Ik heb gewonnen van mezelf en dat voelt als goud!!