Op de vlucht voor 2015

Anno 2015.

Het jaar waarin er bezuinigd wordt op onderwijs, cultuur en zorg.
Het jaar waarin het eigen risico stijgt naar 370 euro, tegenover de maandelijkse ziekenfondspremie van ruim 100 of meer.
Het jaar waarin de zorg uitgekleed wordt en het kabinet zich een tweede nertsmantel kan veroorloven. Het jaar van Mark Rutte, maar niet dat van Jan Modaal.
Het jaar waarin doodgaan net zo duur is als in leven blijven.
Het jaar waarin geweld tegen homo’s getolereerd wordt.
Het jaar waarin daders in bescherming genomen worden tegen hun slachtoffers.
Het jaar van terreur, list en bedrog.
Het jaar waarin vertrouwen eerder uitzondering is dan regel.
Het jaar waarin duizenden politieke vluchtelingen de oversteek maken, alles achterlatend, niet wetende of ze de reis zullen overleven en wat hun te wachten staat. Het jaar waarin ons volk het ene moment huilt om de foto van een aangespoeld jongetje, en het andere moment in opstand komt tegen de grote immigratie. Immers: eigen land eerst?!

Een land waar men trots op moet zijn, door de verbondenheid en samenwerking.
Een land waarin iedereen gelijke rechten heeft en misdaad hard gestraft wordt. Een land dat geen uitersten kent in armoede en in rijkdom.
Een land dat zich kenmerkt door het wederzijdse respect.
Een land hier ver vandaan, dat nu deel uitmaakt van het verleden.

2015: het jaar waarin ik mij voor het eerst afvroeg wanneer hier de grens is bereikt. Wanneer ik mijn koffers moet pakken, op zoek naar een beter oord. Met in mijn achterhoofd de angst mijn familie nooit meer terug te zien. Waarin ik mijn identiteit moet achterlaten om elders als niemand zijnde, opnieuw te beginnen.

2015: Een jaar om snel te willen vergeten.