Ode aan de whiskey…

Het licht van de staande lamp valt in mijn glas, de caramelachtige kleur van de whiskey werpt een geelbruine schaduw op de tafel, vanavond zomaar zonder reden schonk ik een klein laagje whiskey in een glas, precies genoeg, zoals het hoort. Op sommige dagen verlang ik naar zijn geur, de zoet pittige smaak, het warme gevoel dat hij me geeft.
Ik neem de whiskey tot me en speel ermee in mijn mond, het trekt in mijn tong, stroomt langzaam mijn keel in, waar het een brandende weg baant naar mijn verlangende maag, de warmte verspreid zich als een lome golf door mijn aderen.
De geur brengt me terug in de tijd, van nachten gevuld met bier en jou, oh whiskey, mijn geliefde vocht.
Goedkoop was je in die tijd, maar je geur was herkenbaar, jij was er als ik genoeg had van de liefde en het bier, jij was er toen ik besefte dat de vlam van mijn vlam gedoofd was, van mijn jongere jaren ben jij het enige tastbare waar ik af en toe naar terug keer.
Oh Whiskey, te veel van jou is niet goed, maar af en toe een heerlijk glas van jou brengt mij in vervoering, je bent mijn trip down memorylane, mijn connectie met mijn lieve vader, we hadden dezelfde passie, bij elke slok proost ik op hem en bedenk hoe fijn het was dat wij onze liefde voor whiskey deelden, maar zijn liefde was verdeeld, hij hield nog meer van cognac, ik niet, ik bleef trouw aan jou, mijn whiskey.

Mijn glas raakt leeg, nog één slok en al wat rest is een leeg glas, de roes loopt ten einde, nog één keer snuif ik je geur op, zelfs als het glas leeg is, ruik ik je rokerige houtachtige geur die nog als een zware nevel ronddwaalt. Ik zet je weg.

Tot ziens oude vriend, goodbye old friend, untill we meet again.