Nine eleven

Elk jaar rond 9/11 zijn ze weer uitgebreid op TV te zien. De documentaires over de aanslagen uit 2001.
Tot in detail kan ik mij nog herinneren waar ik was en wat ik aan het doen was toen het eerste nieuws over deze aanslagen mij bereikte.
Niet elke jaar nadien kan ik het opbrengen om weer naar de beelden van dit grote drama te kijken. Voor het laatst zal dat zo’n zes of zeven jaar geleden zijn geweest. Eigenlijk om geen andere reden dan dat er niets anders op TV was dat mijn aandacht voldoende kon boeien keek ik nu wel weer eens.
Toch weer aangeslagen onderging ik de dramatische beelden van die bewuste dag.
De dappere hulpverleners die met hun verbeten gezichten op weg waren naar de toen nog niet ingestorte torens en daarmee hun dood tegemoet gingen.
De vallende lichamen.
Ik luisterde naar de voicemail berichten van de wanhopigen die in de val zaten en nog een laatste boodschap naar hun geliefden inspraken.
Wat was de wereld hierna veranderd besefte ik.
Behalve wellicht voor hen die er door een groot verlies directer bij betrokken waren had ieder nu wel weer zijn dagelijks leven opgepakt. Maar ik vroeg mij af hoe anders onze wereld er uitgezien zou hebben als deze laffe aanslagen op volledig onschuldige mensen niet gepleegd zouden zijn.
Hele oorlogen zouden niet gevoerd zijn besef ik mij. Hoeveel diepe haatgevoelens zijn er door dit alles wel niet ontstaan?
Maar buiten de beelden op TV komen nu toch ook andere herinneringen uit die tijd naar boven. Zaken die eigenlijk vergeten lijken te zijn maar die toen het nieuws wel haalden.
Zo herinner ik mij de mensenmassa’s die luid juichend hun armen in de lucht hieven. Zij bezagen het instorten van de beide torens en de vernietiging van deze onschuldigen als een belangrijke overwinning en meenden dat op luide wijze te mogen vieren.
Wat een haat sprak er uit die beelden!
Terug in deze tijd worden we overspoeld door een ander drama. Massa’s vluchtelingen voor het oorlogsgeweld in Syrië.
Ik zie de vanzelfsprekendheid waarmee deze vluchtelingen hun plaats in onze, redelijk goed georganiseerde samenleving opeisen.
Er dringt zich echter één belangrijke vraag bij mij op:
Hoeveel van deze mensen, die nu hun heil hier zoeken en op onze hulp rekenen, hebben toen, op die dinsdag 11 september 2001, juichend voor hun TV gezeten?
Op die bewuste dag dat de torens naar beneden kwamen?