Mens of grens

Hoewel ik veel mensen wanhopig naar Europa zie trekken, ben ik zelf het continent al enige tijd ontvlucht. Van gruwelijke omstandigheden in mijn thuisland en een helse tocht op weg naar een groener stukje gras, kan ik natuurlijk niet spreken. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik er soms ook aan denk om asiel aan te vragen in een ver oord, uit pure schaamte voor sommige van mijn land- en continentgenoten die een grens belangrijker vinden dan een mens.

Toegegeven, ik weet ook niet precies hoe men deze vluchtelingen het beste kan helpen. Maar er zijn een paar dingen die ik wel weet als aspirant-vluchteling. Dingen die het wat wat mij betreft onmogelijk maken om ooit te zeggen dat iemand niet welkom is.

Het is erg moeilijk om je thuis te voelen in een ander land met een vreemde cultuur. Je spreekt de taal niet en je kent er niemand. Gelukkig zijn dat dingen waar je iets aan kunt doen, maar dan moet je daar wel zin in hebben. Je moet kansen en mogelijkheden zien, en vooral merken dat je vriendelijk ontvangen wordt.

Het voelt naar om te moeten settelen op een plek waar mensen je argwanend aan kijken, waar men om het hardst schreeuwt dat je weer moet opdonderen. Het is vreselijk om als paria te moeten leven, zeker als je wel wat liefde en gastvrijheid kunt gebruiken na al die ellende die je hebt meegemaakt.

Als u zich boos voelt over deze mensen, die u kwaad gelukszoekers noemt, realiseer u dan dat veel van hen, wanneer u zelf als reiziger door hun straatje zou struinen, u thuis zouden uitnodigen om hun brood met u te delen en een praatje te maken.

Sta er daarnaast ook even bij stil dat wij veel van hun ellende veroorzaakt hebben met onze oorlogsdrift, drones, belasting ontwijkende bedrijven en onderdrukkende leningen.

Nu de gedupeerden ineens aan de poort staan, vinden veel mensen dat ze niet welkom zijn. Maar als u denkt dat deze vluchtelingen u het leven zuur gaan maken, bedenk dan ook even dat uw zuur nooit te vergelijken valt met de ellende die veel van hen hebben doorstaan.

Klaag niet langer over mensen die ook recht hebben op een goed leven, mensen waar u waarschijnlijk nooit ook maar een moment echt last van zult hebben. Behandel ze zoals je vreemdelingen hoort te behandelen; heet ze welkom, geef ze een kop koffie en luister eens naar hun verhalen.