Manieren

Aan de tafel naast ons in het restaurant zit een familie met drie kinderen. Vader, druk met zijn phone, (aanzienlijk jongere) moeder, drie jongetjes van naar schatting 10 en 4 jaar en een gevalletje kinderstoel. De serveerster komt aanlopen met de menukaarten, maar net op het moment dat zij dichterbij komt, gooit het gevalletje kinderstoel door een driftbui zijn gewicht naar achteren, waardoor het bekende kunstofexemplaar van een Zweedse meubelgigant het arme kind pootje haakt. Samen met de menukaarten maakt de serveerster een buiklanding die eindigt onder de tafel van de buren aan de andere kant. Deze zijn behulpzaam bij de controle op botbreuken, kneuzingen en ander ernstig letsel en nadat een en ander is uitgesloten tijgert de serveerster terug naar het gezin en dropt de menukaarten alsnog op tafel. Gevalletje kinderstoel slaat met de voor zijn vader bedoelde menukaart de tafeldecoratie aan gort. Het moedertje veegt de glasscherven van het kapotte vaasje onder de tafel, terwijl gevalletje kinderstoel de 2 roze anjers verorbert. Pa legt zijn telefoon even weg om de bestelling te doen. De serveerster staat op veilige afstand, waardoor pa zijn bestelling luid en duidelijk door het restaurant moet scanderen.
De serveerster vlucht met de menukaarten en komt terug met de drankjes. Een halve minuut later gaat de eerste appelsap om en kort daarna de tweede en zwemt de hele tafel in het appelsap. Pa is inmiddels weer druk met zijn telefoon en moedertje probeert het appelsapmeer te dempen met de aanwezige servetten. Omliggende tafels reiken ook behulpzaam servetten aan. De 4-jarige draagt zijn steentje bij door luid slurpend het appelsap van tafel te drinken. Dan komen de borden met de maaltijden. Het moedertje verdwijnt even naar het toilet. De oudste jongen probeert hoeveel frieten er in een keer in zijn mond passen, aanblik inclusief uitpuilende ogen. Zijn jongere broer eet de ketchup direct uit het zakje en het gevalletje kinderstoel veegt zijn bord op de grond en de mayonaise in zijn haren. Pa moet nu wel even zijn telefoon wegleggen omdat de patat van zijn oudste oogappel in de luchtpijp zit. Het hele restaurant zucht van verlichting als de brok door schouderklopjes los schiet. Dan komt het moedertje terug van het toilet. “Kom we gaan. De jongens vinden het maar niks hier.” Pa betaalt en weg zijn ze.
Wij zitten allemaal met grote ogen naar de uitgang te kijken. Middelste is de eerste die weer woorden heeft: “man, wat zijn wij toch nette kinderen!”