Machteloosheid heeft een gezicht

Vluchtelingen
Ik lig in een hangmat op een hagelwit strand met palmbomen als er ineens honderden lijken aanspoelen. Een paar liggen zelfs kriskras over elkaar onder mijn hangmat. Het is vloed geworden. Ik schrik wakker en zie geen (dode) vluchteling. Moet ik er eentje in huis halen trouwens? Ach nee ik heb geen plek joh. De 10 procent Poetins van deze aarde overrulen de wens van de zwijgende meerderheid. De 90 procent die lijdzaam toe moest zien dat regeren is geïnfecteerd met corruptie, macht, geld en politieke spelletjes. Belangen laten beslissingen oplossen in de slangenkuil van nietszeggende statements en laffe compromissen. Dat dode jongetje op het strand wilde liever in zijn land blijven. Ik was in 2010 in Syrië, een relatief vredig land waar ik kleine kinderen lachend op straat zag spelen. Nu een oorlogsgebied waar niemand nog wil/kan wonen. Zolang er oneerlijkheid is over de verdeling van onze rijkdommen en er oorlogen uitgevochten worden, zal de vluchtelingenstroom nooit ophouden. Het grote probleem van vluchtelingenopvang is de diversiteit. Gelukszoekers die door smokkelaars van hun laatste geld worden beroofd voor een betere toekomst. Het geld binnen en nietsontziend doorgaan met hun walgelijke werk. Nog veel erger is het dat oorlogsslachtoffers geld moeten betalen om hun onveilige plek te ontvluchten. Barbaars. Ik vind dit trouwens maar pseudo opvang. Als het Westen echt vluchtelingenopvang wil doen moeten ze met grote vliegtuigen in de brandhaarden landen en daar alle jonge kinderen, ouderen en zwakkeren in het vliegtuig zetten en die thuis een warm welkom heten. Dat is echte opvang. Ik weet het ook niet meer. In de camper stappen en ergens maar gaan helpen? Ach ik loop ze vast in de weg. Verschrikkelijk frustrerend om toe te kijken en met beelden geconfronteerd te worden die vooral de slechtheid van de mens naar boven brengt. Het dode jongetje op het strand symboliseert voor mij onze wereld. Een overgrote zwijgende meerderheid die gewoon in liefde en vrede met elkaar op deze kleine planeet wil leven. Met als basis samen, eerlijk delen en verbinden. En een kleine minderheid van tien procent die dit , vooral uit (politiek) eigenbelang en gewin, op alle mogelijke manieren dwarsboomt. Mijn gedachten gaan dit weekend uit naar alle vluchtelingen overal op de wereld. Ze hebben nog steeds geen schijn van kans. Hoe goedbedoeld de praatjes van politici hier ook zijn. Machteloosheid heeft door de politiek een gezicht gekregen.