”Je ne suis pas Charlie”

Januari 2015. De aanslagen in Parijs, ineens waren we allemaal Charlie. Mijn hele Social Media tijdlijn ontplofte van de steunbetuigingen. ”Je suis Charlie” is wat overal voorbij kwam. September 2015. Honderdduizenden vluchtelingen proberen een veilig leven te zoeken want in hun eigen land ontbreekt deze veiligheid. Oorlogen, aanslagen, maar nee, ineens zijn we allemaal ontwetend. Mijn hele Social Media tijdlijn blijft stil. Af en toe zie ik een bericht voorbij komen, dat de vluchtelingen terug moeten, het kan zo niet langer, Nederland is al zo vol en dan hier weer lekker op een uitkering teren. Lieve Charlies, waar zijn jullie? Stel je eens voor dat jij in een zelfde situatie zit, je staat doodsangsten uit, overal heerst gevaar, je moet je eigen land verlaten omdat je er niet langer veilig bent. Misschien moet je wel je familie achterlaten, je echtgenoot, je kinderen, je kleinkinderen, je vrienden en vriendinnen. Stel je eens voor dat je ineens alles moet opgeven voor de veiligheid. Maar dan komen we nu bij het volgende punt, zou je deze stap kunnen nemen? Zou je alles achter kunnen laten en willen laten om zelf in veiligheid te komen? Op het moment dat ik dit schrijf zie ik Aylan Kurdi voor me, het verdronken drie-jarige jongetje uit Syrie. Mijn hemel, wat moet hij bang zijn geweest! Een klein, dapper ventje van nog maar drie jaar oud, klaar om de wereld te zien, klaar om te gaan leven. Het mocht niet zo zijn. Door, misschien wel overmoedigheid, is hij er niet meer. De reis naar het veilige leven eindigde voor hem in de middellandse zee. ”Maar Lisa, vind jij dan dat wij deze vluchtelingen allemaal maar een plekje moeten geven in Europa?” Goede vraag. Vind ik dat? Nee. Het probleem moet opgelost worden waar het probleem begonnen is. Waarom zijn deze angstige mensen gevlucht? Waarom is er gevaar? Ik ben van mening dat er eens gekeken moet worden naar het probleem op de plek waar het allemaal begonnen is. ”Maar Lisa, dat kost heel veel geld en dat gaat van onze belastingcenten af!” Ja, ik heb liever dat mijn belastingcenten gebruikt worden om andere mensen te helpen dan dat één of andere belangrijke meneer weer salarisverhoging kan krijgen. Je suis Charlie? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik een eerlijkere wereld wil, het is zo oneerlijk verdeeld. En voor nu? Je suis Aylan.