Ingewikkelde keuze

Moeilijk, dat is het woord waar ik aan denk bij de vluchtelingenproblematiek. Als ik in de schoenen zou staan van de regering van Nederland, of een ander land wat hiermee te maken heeft, zat ik met mijn handen in het haar. Ik denk dat de regeringsleiders zich daar in kunnen vinden. Alsof ze in de spiegel staan. Leider zijn van een land is nog niet zo gemakkelijk. Hoe pak je dit probleem aan? Wat voor maatregelen moet je nemen? Gooi je de grenzen dicht, of laat je iedereen klinkklaar toe? Ik heb er zo mijn bedenkingen over. Vorige week schrok ik van het nieuws dat CDA-partijleider Buma grondtroepen wil sturen, om een veilig gebied te creëren voor vluchtelingen. Hebben we dan al niet genoeg mensen in de wereld die oorlog willen voeren? In Afrika, Syrië, Irak, Turkije, Rusland, Oekraïne, Noord- of Zuid-korea misschien? Wanneer is het genoeg? Hoe wil je bovendien een veilige zone creëren rondom Syrië, als je IS, het regeringsleger, het Vrij Syrisch leger of de Koerden als buren hebt? Ze komen heus niet langs voor een kopje suiker… Hoe gek ik het ook vind, toch ga ik het idee van CDA-partijleider Buma toch steeds meer accepteren. Het probleem bij de bron aanpakken, hoe moeilijk het ook is. Of toch toekijken en wachten totdat er een aanslag wordt gepleegd door iemand die als ‘vluchteling’ meereist richting Europa? De grenzen dichtgooien?

Laat ik me inleven als vluchteling. Als ik in een land zou wonen waar oorlog is, dan zou ik daar weg willen, zelfs ver weg. Ik zou er alles voor over hebben om in een land te wonen waar vrede is, waar geen discriminatie is. Het klinkt al een beetje als het paradijs. Een klein stukje dan. Wat als ik als vluchteling aankom bij een land waar vrede is, en ze tegen me zeggen dat ik weer terug moet, richting die vreselijke plek. Om daar te wonen in een ‘veilig gebied’? Dan kunt u al invullen wat ik zou zeggen, neem ik aan.

Kunnen we dan ja zeggen tegen al die mensen? Misschien op kort termijn? Voor hoe lang? Vroeg of laat zullen er dan humanitaire problemen ontstaan. Voor vluchteling of als autochtoon persoon.
Misschien zouden ze bij elke grens luidsprekers kunnen ophangen, net zoals in Zuid-Korea? Zonder propaganda, maar dan met muziek: “Iedereen is de wereld, en de wereld is van iedereen”.

Moeilijk, dat is het woord. Of toch niet?