Het vrije westen

Tweederde van het Nederlandse volk wil niet meer vluchtelingen opnemen dan dat internationaal is afgesproken. Het vrije westen is een mythe geworden. Egoïsme hangt als een smogwolk boven ons land en wordt elke dag door miljoenen mensen opgesnoven. Kinderen leren op de peuterspeelzaal al om samen te spelen, elkaar als gelijke te zien en om elkaar te behandelen zoals ze zelf behandeld willen worden. De vanzelfsprekendheid waarmee een kind zijn medemens te hulp schiet brokkelt langzaam af en verdwijnt permanent zodra ze de grotemensenwereld instappen. Onwetendheid heeft zich genesteld in ons land. We zijn bang voor het onbekende. We zijn bang dat ons land ten onder gaat door een aantal vluchtelingen die hier een veilig onderkomen zoeken vanwege een oorlog die wij ons niet eens kunnen voorstellen.

Hebzucht stroomt door onze aderen. We denken dat die gelukszoekers ons kaal plukken. Onze woningen innemen. Onze banen innemen. Onze belastingcenten innen. We krijgen niets van ze terug behalve lasten en zorgen. Ons mooie land naar de Filistijnen. We leven in een land waar we ons meer bekommeren over het eventuele mislopen van het EK 2016 dan over de talloze vluchtelingen die wanhopig met hun gezin de oceaan over varen omdat het daar veiliger is dan op het land. We willen eerst dat alle Nederlandse huishoudens een nieuwe keuken van Keukenkampioen krijgen voordat we geld uitgeven aan die gelukszoekers. We zijn met zijn allen twee minuten stil tijdens de dodenherdenking op 4 mei om vervolgens te roepen dat ons land geen onderdak moet bieden aan al die Syriërs. Op 5 mei vieren we onze vrijheid maar we gunnen anderen diezelfde vrijheid niet. Ons inlevingsvermogen reikt niet verder dan onze eigen grenzen. We leven alsof de wereld bestaat uit 12 provincies en 17 miljoen mensen.

We zamelen geld in voor Nepal. Voor de Filipijnen. Voor Ebola. Voor Haïti. We doneren met liefde geld aan giro 555. We hebben zoveel medelijden met slachtoffers van oorlogsgeweld, natuurrampen en ziektes maar zodra de problemen dichterbij komen steekt iedereen zijn kop in het zand. Nederland is een 18-jarige jongen die zijn vriendin via een SMS-je dumpt. Bang voor de confrontatie. Bang om zijn tekortkomingen onder ogen te zien. Bang om haar te knuffelen en zich kwetsbaar op te stellen en daarom voor de makkelijke weg kiest.