Fata Morgana

Traag dragen mijn voeten
mijn vermoeide lijf,
strompelend ga ik voort,
slechts de kleren,
die ik draag,
een o zo hongerige maag,
alles doet pijn.

Gebroken is mijn hart,
ik verliet mijn land,
verliet mijn stad,
denk niet meer,
aan wat ik had,
gevlucht voor het geweld,
waar leven niet meer telt.

Hopelijk vind ik een plek,
waar ik rusten mag,
waar ik welkom ben,
waar ik mag zijn die ik ben,
niet bang hoef te zijn,
voor kogels,
vuur en pijn.

Ruw ontwaak ik,
een gelaarsde voet
drukt mijn nek op de grond,
een loop van een geweer
op mijn magere borst,
bloed kleurt het zand rood,
waar mijn vrouw
en kind dood liggen in het zand.