elf september is ook de Dag van de Scheiding

Elf september is nu ook de Dag van de Scheiding. Toen ik hier een reclamebord voor zag vanuit de trein naar Nijmegen, werd ik chagrijnig. Na even googelen op het netwerk Wifi In De Trein (wat overigens volgens De Correspondent een heel onveilig netwerk blijkt te zijn waarop iedereen amateur hacker zo bij je gegevens kan), kwam ik erachter dat dit natuurlijk geen echte nationale dag is in ons Protestantse kikkerlandje maar een reclamestunt van een advocatenbureau. Want ja, scheiden is hier dan heel normaal en cultureel geaccepteerd, maar tijdens je scheiding zet je de bloemetjes niet buiten. Ik wilde een verhaal schrijven over hoe achterlijk scheiden is (als je kinderen hebt). Over hoe scheiden in de plaats kwam van ruzies uitpraten, als makkelijkere oplossing. Over hoe mensen graaiend en schreeuwend scheiden van iemand waarvan ze zo overtuigd waren voor altijd van te houden. Over hoe mensen vervolgens weer in exact dezelfde soort relatie stappen, met een bekende uitweg, voor als het niet meer zo gezellig is. Scheiding als oplossing voor een cultureel probleem, met het trouwen als begin van de scheiding. Trouwen. Elkaar beloven altijd alleen van elkaar te houden, maar wie met een glazen bol in dat stadhuis zit ziet al dat er een 1/3 kans is dat hier niets van waar is, ongelukkige huwelijken niet meegerekend. Na een aantal jaar vliegen de bloempotten door het huis, worden de buren moe van het geschreeuw en worden de kinderen steeds stiller. Hoe kan het dat de vrouw in een dikke zeurpiet is veranderd en de man in een apathisch kind? Waarom zijn al die mooie wensen op de trouwkaarten niet waarheid geworden? Toch geen match, zat je er dan toch naast? Is iemand anders “the one’’? Of is het teveel om alles wat je nodig hebt te vragen aan één persoon. Is het mogelijk dat het veel makkelijker om elkaar liefdevol te blijven behandelen als je de ander het vertrouwen geeft om ook liefde te delen met een ander. Om niet de stress te hoeven voelen om perfect te moeten zijn voor elkaar. Om de bloempotten wat langer heel te laten, om de bloemen perfect te laten bloeien.