Eén vluchteling, alstublieft

Doet u mij maar één vluchteling, alstublieft. Dan heb ik het niet over een hulpje in huis, een maîtresse of een handige werkman voor de zware klussen…Nee, een kind. Een oorlogslachtoffertje of vluchtelingetje, niet groter dan twee turf hoog.

Even eerst in ’t kort anders maakt u niets uit deze warboel. Ik ben een jonge vader. Ja, tweeëndertig is piepjong. Echt wel. Een vader van twee nog jongere boys, die mij een geluk hebben geschonken dat ik nooit eerder had ervaren. Dat lijkt enorm zweverig tot de macht tien, maar er zijn vast jonge ouders die dit herkennen.

Tuurlijk, er zijn genoeg kopzorgen zoals slaaptekort, tijdgebrek, financieel gezeur, en noem allemaal maar op. Al deze zaken zijn ‘peanuts’ in vergelijking met wat je er voor terugkrijgt. Toch?! Waarom ik dit schrijf? Nou, zodat u mijn reactie een beetje begrijpt toen ik per ongeluk over een foto van een verdronken jongetje scrolde.

Ik zag een klein, keurig aangekleed ventje, aangespoeld met zijn koppie in het water. Binnen drie seconden stond er een klein laagje jankspul in mijn ogen en kreeg ik een verschrikkelijk naar gevoel wat diep doorknaagde tot in mijn binnenste. Tegenwoordig zie ik overal mijn eigen kids in, dan komt nog harder aan, als een sneltrein.

Toen dacht ik gekscherend genoeg: – op zijn Catwise-Engels beter bekend als ‘crazy shaving enough’- dat ventje had makkelijk bij mij kunnen wonen. Huh? Wat? Ik bedoel, ik had het onderdak kunnen gegeven, eten en drinken, liefde en hij had zo lang mogen blijven als hij zou willen. Ik had er opeens alles voor over om ongedaan te maken, wat ik daar zag. Daar op voortbordurend bedacht ik me dat ik best sowieso een vluchtelingetje in huis kon hebben. Dan heb ik verder niet over wat mijn vrouw omschrijft als ‘denk eens een keertje na, man!’ en verder gedacht over kinderopvang, kosten, taalbarrière, papierbende, etc. Dus, pin me er niet aan vast. Bel niet bij me aan met je kind op de stoep en een “de mazzel” als je alleen wegrijdt. Maar, waarom niet mensen? Kunnen we niet het kaf van het koren scheiden en duidelijk in beeld krijgen welke mensen ‘echte’ vluchtelingen zijn en ons over hen ontfermen? Hoe, dat zien we later toch wel? Voelt u niet ergens de drang om uw medemens(jes) te helpen?

”Denk eens een keertje na, man.”