Een “gok” in de liefde.

Wie kent het niet, het vinden van liefde zoals het vroeger was.
Na jaren vrijgezel te zijn, waagde ik mij op het virtuele liefdespad.
Profiel check,foto check! Laat de berichten maar komen. Het duurde drie dagen tot mijn inbox eindelijk gevuld werd-zucht-. Van ik vind je lekker tot aan wil je met mij trouwen gebeurde er eigenlijk verder niets bijzonders. Tot Harry mijn inbox indenderde, “Harry” wilde vernederd worden, het liefst met stiletto’s in de kleur rood. Je kan vast wel raden waar hij die stiletto’s wilde voelen. Harry zag in mij de perfecte meesteres, die dit klusje wel kon klaren.
Geshockeerd gooide ik Harry uit mijn inbox. Ik MEESTERES, tuurlijk! Wat zou hierna komen, een man die ik een luier om moet doen, omdat hij een moedercomplex heeft.
Na Harry, kwam een man die mij in mijn ziel wist te raken, met gedichten en oprechte interesse in het persoontje ik. Ik smolt als ik zijn berichten las, ik ben nou eenmaal een hopeloze romanticus. We besloten elkaar te ontmoeten, in het centrum van Den Haag, hij op het ene terras ik op het ander. Mijn vriendinnetje sleepte ik mee, als mijn jurylid. Al genietend van onze warme bounty (warme choco met rum) zocht ik op het andere terras naar de man van de lieve berichten. Na lang gluren naar de buren had ik hem in het vizier. De plek waar ik zat was toch echt te ver weg om een goed beeld te krijgen, tegen mijn vriendin zei ik “al moet ik tijgerend over het terras heen, maar ik moet hem echt van dichterbij zien” . Nonchalant scharrelde ik zijn kant op, terwijl ik erheen liep begon mij al iets op te vallen. Dichterbij gekomen wist ik eigenlijk al dat het geen fata morgana was. Deze man had op zijn Haags gezegd een flinke gok. Je kon er gewoon niet omheen zo groot was hij. Noem het kortzichtig maar ik ben bijna teruggerend naar mijn plek. Waar vriendin lief al gniffelend zei “zo Julia heb je je Pinokkio gevonden” . De hele avond hebben we het over grote neuzen en heel veel andere grote dingen gehad. Thuisgekomen kon ik mijn Pinokkio uhm… Romeo niet meer onder ogen oftewel neus komen. Mijn “gok” in de liefde had ik wel even gehad.
Graag had ik nog meer willen vertellen over mijn rare ontmoetingen op deze virtuele liefdespad en het gewone leven. Maar helaas, dat ga ik met de overgebleven tekens niet meer redden. Hilarisch is het zeker geweest. Zou ik de ware hebben gevonden?
Love is in the air baby, maar misschien te hoog om gevangen te worden.