De silhouet van jezelf

Een dag bestaat uit een fractie van talloze momenten. Veelal van deze momenten worden verwaarloosd doordat ze niet belangrijk genoeg zouden zijn. Soms razen bepaalde momenten zo snel voorbij, dat ze je op een heel geniepige wijze even laten vergeten dat je er zelf een deel in uit maakt. Dit legio aan fracties hangt als een silhouet aan je vast. Er aan ontkomen is knap lastig, ook al zou je dat soms liever willen.

Ik zie het leven als een attractiepark met slechts drie verschillende soorten belevenissen die we met zijn allen momenten noemen. Voor een attractiepark behoorlijk karig, voor een mensenleven al behoorlijk wild. We kennen allemaal de momenten die ons altijd bij zullen blijven, momenten die we een paar uur later al kwijt bent en momenten waar we op het desbetreffende moment niet genoeg verdiende waarde aan hebben hecht. Wat gebeurd er met dat soort momenten?

Momenten waarvan de daden woorden uitspreken. De ene toon rustig, de andere misschien gewaagd. De variatie aan klanken dringen achteraf op elke mogelijke manier tot ons door; vaak gevolgd met de welbekende vraag: ‘Wat als?’

‘Wat als’ is vooral een gewaagde vraag die veel onrust opwekt. Maar juist omdat het een gewaagde vraag is, betekent het niet dat we het uit de weg moeten gaan. Dat we de momenten die ons het meest meeslepen in onze diepste emoties, als ongezien moeten verklaren. Gebeurtenissen die we om de een of andere reden achter stellen, halen je vroeg of laat toch wel in. Emoties kunnen namelijk aanzienlijk harder rennen als wij allen bij elkaar. Echte marathon trainers zijn het. Misschien zijn ze wel gesponsord door Nike, wie zal het zeggen.

Echter wordt deze keer de finish alleen behaald wanneer de verwaarloosde momenten achter de harde renners als tellende momenten worden beschouwd. Momenten doen er toe. Het is wel degelijk belangrijk. Kijk op een maandag niet dagenlang uit naar het weekend, maar leef in het moment wanneer de momenten je dat aanbieden. En mocht die ene aanlonkende vrijdagavond inclusief fles wijn je toch al net iets te hard roepen.. soms zit de kracht niet in het slagen, maar in het proberen.