De oude dame en de soldaat

Het was vorig jaar zomer in Draguignan aan de côte d’Azur en wij wandelden het Rhône American Cemetery op. Het was een heel erg hete dag en na bezichtiging van het indrukwekkende monument besloten we de schaduw van de bomen van de Boulevard John Kennedy op te zoeken. Maar vlak bij de uitgang zagen wij een oude dame tegen één van achthonderdéénenzestig witte kruizen staan en ik dacht haar enigszins te zien wankelen. “Bevangen door de hitte”, zei ik tegen mijzelf en liep haar richting uit. Mijn vrouw volgde en bij de oude dame aangekomen vroeg ik haar in het Frans of alles goed ging. Zij antwoordde in het Engels dat het erg warm was maar dat zij even in gedachten stond en zij verontschuldigde zich daarvoor. Een vriendelijker oud dametje kan ik mij niet voorstellen. Zij vertelde dat zij bij haar vriendje stond waarmee ze zou gaan trouwen. Op zijn eerste vlucht als Amerikaans soldaat in 1944 werd hij getroffen door afweergeschut en zijn vliegtuig werd neergehaald en hij stierf eenzaam de heldendood. Hij was toen 22 en zij 21 jaar oud. Pas vele jaren later is zij getrouwd met een ander maar zij komt nog steeds, elke 5 jaar, naar zijn rustplaats in Frankrijk. Zij woont in Amerika. Haar man is inmiddels ook overleden. “Wij waren in die tijd erg verliefd op elkaar en hij had mij beloofd terug te komen, maar ja, het loopt wel eens anders”. Het doet mij denken aan Candide van Voltaire, het kan altijd erger. De oude dame glimlacht en zegt dat zij nog even samen met haar vriendje van toen wil zijn. Wij knikken beleefd, schudden haar de hand en wandelen rustig de begraafplaats af richting de verkoelende Boulevard John Kennedy. In Draguignan gaat het leven weer gewoon door, net als overal op de wereld, alsof er niets gebeurd is…