De hulpverlener

Vierentwintig uur en zeven dagen in de week was mijn vriend Leo hulpverlener. Zijn hele sociale leven stond in het teken van de medemens. Hij was een druk baasje, die nooit veel vrije tijd had. Altijd zorgde hij voor een ander. Zo ook voor Karin. Een verslaafd, klein, compact vrouwtje met ravenzwart haar en te vies om met een stokje aan te raken. Ze liepen elkaar in het winkelcentrum toevallig tegen het lijf. Leo zag direct dat het niet goed met haar ging en toen hij haar aansprak vertelde ze hem, dat ze de hele nacht met haar vriendje naar een nummer van Jimmy Hendriks had geluisterd. “Purple Haze,” zei ze bijna zwijmelend. Bij zonsopgang wilde ze het balkon opgaan om rode gloed die boven de stad hing te kunnen aanschouwen maar toen ze haar veters wilde strikken, bleken die te zijn veranderd in krioelende, lange wormen. Leo keek onbewust naar beneden en zag de losse veters als een stilleven langs haar schoenen hangen. “Zal ik ze even strikken”, bood hij vriendelijk aan. Karin knikte en nadat Leo de veters had gestrikt, sprak Karin haar bewondering uit dat hij de wormen had durven pakken. Het was duidelijk dat Karin nog steeds hallucineerde en dat haar drugsgebruik haar ooit het leven zou kosten. Twee maanden later bleek dat ook het geval. Karin had een overdosis genomen en Leo stond ineens op het kerkhof. Er waren drie mensen. Hijzelf, de voorganger en een voor hem onbekende junk. “Wil er iemand nog iets zeggen?”, informeerde de voorganger. “Zeggen niet”, zei Leo maar hij haalde een cassetterecorder uit zijn jas en drukte op een van de knoppen. Ineens schalde ‘Purple Haze’ over het kerkhof en de junk vrolijkte helemaal op.
Het nummer duurde niet de hele middag, maar enkele minuten. Na deze plechtigheid, kreeg Leo een schepje aangeboden en schepte een klein hoopje aarde om die op de kist van Karin te deponeren.
Ineens voelde hij de hand van de junk die hem tegen hield. “Niet doen!”, zei deze terwijl hij naar het hoopje aarde wees. “Karin hield niet van wormen.”
Leo keek naar het hoopje aarde en zag een kleine worm in de zwarte aarde wroeten. Hij bedankte de junk voor de waarschuwing, schepte vervolgens een wormvrij stukje grond op, en nam afscheid van Karin. De junk lag zijn arm om Leo’s schouder. Leo had er een nieuwe vriend bij.