Brood en spelen

De Romeinen wisten wel hoe ze het moesten verpakken. Geef het volk brood en spelen dan vergeet het de misstanden en ellende van alledag. Hebben we brood en spelen nodig om balans in het leven te houden? Willen we met theater, muziek en sport worden afgeleid van de schokkende gebeurtenissen die elke dag plaatsvinden?

Hoe kan ik het anders uitleggen wanneer Nederland massaal stilstaat bij een sportprestatie van formaat, terwijl een nieuwe gruweldaad van mensensmokkelaars ons nauwelijks lijkt te raken?

Vrijdagmiddag 15:00 uur. De finale 200 meter sprint op het WK atletiek staat op het programma. Met ‘onze’ Dafne Schippers. Tot een week geleden had nog maar een fractie van de Nederlandse bevolking ooit van Dafne gehoord. Maar dat terzijde. De euforie die ontstaan na een kleine 22 seconden is groot. Een geweldig resultaat. Politiek Nederland struikelt over elkaar om haar te feliciteren.

Een dag eerder. Het nieuws wordt wereldkundig gemaakt dat een vrachtauto in Oostenrijk is aangetroffen met, naar nu blijkt, 71 slachtoffers. Mensen die gevlucht zijn uit een land dat bijna volledig is platgebombardeerd. Waar, zo lijkt het, iedereen elkaar bevecht. Een land, Syrië, dat een groot oorlogsgebied is. Elke seconde van de dag leven de mensen in angst. Hoe gek is het dan dat je probeert te vluchten. Weg uit deze mensonterende omstandigheden. Maar dan zijn er dus mensen op deze wereld die hier weer een slaatje uit willen slaan. Die hier een paar centen aan willen verdienen: mensensmokkelaars.

Een slag mensen zonder enige scrupules die er niet voor terugdeinzen om deze weerloze mensen in een vrachtauto te duwen of in een schip met een afgesloten ruim. Ik wil niet eens beginnen om erover na te denken wat deze mensen in de laatste uren van hun leven hebben meegemaakt. Daar is geen voorstelling van te maken. Maar dit is dus wel aan de orde van de dag.

En met name dat, de dagelijkse terugkeer van deze wreedheden, maakt ons denk ik uiteindelijk blasé. Ongelofelijk maar waar. Hoe bizar het ook klinkt maar 9/11 en MH17 zijn ingekaderde rampen. Rampen met een kop en een staart. Daar is in die zin duidelijkheid. Duidelijkheid die we met betrekking tot de vluchtelingenstroom niet krijgen. We weten gewoon niet hoe we hier mee moeten omgaan. Iedereen zit met de handen in het haar.

Wanneer op zo’n moment dan een geweldige sportprestatie wordt geleverd willen we graag even alle ellende in de wereld vergeten en vieren we dit uitbundig.

Die Romeinen waren zo gek nog niet.