Bijv. Tina

Een dagje dierentuin als moeder van middelbare leeftijd met twee pubers is vergelijkbaar met door de wekker heen slapen en vervolgens de hele dag het gevoel blijven houden dat je overal achter aan sjokt.
We liepen langs de kooien. Vonden het maar een bedoening eigenlijk. Niemand kijkt meer met zijn ogen, maar met zijn scherm. Kinderen met mobieltjes die van hok naar hok rennen om plaatjes te maken. Gek idee, in de dierentuin niets zien en haast hebben en thuis de dieren bekijken.
Nou ja, ik heb ook niet onder een steen geleefd de laatste jaren. Ik weet heus wel dat iedereen overal op en met zijn telefoon zit. En dat daar ook alles al over is gezegd. Maar godallemachtig wat een misère.
In het safarirestaurant een moeder met een heel klein baby’tje. Rechts de baby op de arm, de linkerkant klemde het platte schermpje tussen oor en schouderpartij. Met haar rechterhand draaide ze een dopje van een flesje poeder, schudde wat inhoud in een flesje op tafel, morste en kwebbelde. De speen belande uiteindelijk in het kindermondje. Ze keek het meisje geen een keer aan.
Papa op het terras bij de speeltuin. Foto na foto van het kind op het klimrek. Of de klap ook voor het nageslacht bewaard wordt, ik weet het niet.
Bij de koffie in het restaurant, tafeltje rechts. Moeder salade, de kiddo’s (bij zulke types heten ze zo) friet. Haar wijsvinger gebruikte ze voornamelijk om te scrollen. En bestraffend te wijzen. Of het geschreeuw erbij hielp? De kinderen ondergingen het stoïcijns. Mama swipete alweer.
Twee meiden van een jaar of zeventien deden naamspelletjes op Facebook. Lazen elkaar de uitkomsten voor.
‘Jouw naam verraadt: je bent evenwichtig, onbezorgd en beminnelijk.’
‘Wat is beminnelijk?’, vroeg de een de ander.
‘Dat is dat je rijk wordt.’
En die pubers en ik?
We liepen te kloten met de plattegrond. Draaiden hem op de kop zoals het een stelletje wijven betaamd. De enige man in ons midden, hij had immers al de respectabele leeftijd van veertien bereikt, bood soelaas: hij wist de weg! We hebben het hele park drie keer gezien. We lieten hem maar.
We stonden stil bij veel dieren, wisselden wetenswaardigheden uit. Liepen elkaar te klieren.
Ik pufte uit op het terras, en zij?
Ze voelden zich niks te groot voor de speeltuin. Joelend gingen ze keer op keer met de kabelbaan, gaven de kleine meisjes aan de overkant keurig het slingerding aan en wachten op hun beurt.
Geen telefoon gezien die dag.