Bedankt, vriend

“Bedankt, vriend”

Dat moest ik eigenlijk nog even zeggen. Dankzij jou heb ik mij niet verslapen deze morgen. Dat lijkt iets sarcastisch omdat ik dit vanochtend om 06:10 niet met dezelfde woorden zei of dacht, maar toch.

Ik werd namelijk wakker omdat Merlijn (zoonlief, bijna drie) naast mijn bed stond, in zijn blote billen, met zijn veel te grote roze knuffelvarken in zijn ene arm en in zijn andere arm een stokpaardje met elektronische geluidseffecten. Supervet en megahilarisch natuurlijk, maar even na zessen absoluut niet. “Een behoorlijke anticlimax”, zo reageerde mijn remslaap gapend.

In zijn blote billen? Bijna drie jaar? Zelf uit zijn bed? Ja, dat zijn terechte opmerkingen die u daar zo noemt. U kunt deze punten terugvinden in de gevarendriehoek van het ouderschap. Ach, een peuter –dankt de naam waarschijnlijk aan het peuteren in de neus en de inhoud katapulteren in diverse richtingen- die tegenwoordig zelf zijn luier uitdoet als er plasjes inzitten, daar ben je toch meestal bij? Dat hij nu zelf zijn bed uit komt ’s ochtends, dat was wel te verwachten? Maar dit alles voordat mijn wekker afgaat, “that’s different cook.”*

Deze drie feiten dertig seconden in de blender en u heeft een levensgevaarlijk cocktail. Na tien minuten in zijn blote bips verandert Merlijn in een de ‘Waarlijke wildplasser’ met territoriumdrift. Nee, dit is geen spannend Suske & Wiske- album.

Waar was ik? Oh, ja. Ik wist nog niet hoe laat het was, dus ik pakte chagrijnig mijn telefoon van het nachtkastje. Wat bleek? Mijn mobiel zat wel in de oplader, maar de oplader niet in het stopcontact! Telefoon leeg… Ik sprint op mijn tenen de woonkamer in en kijk op de klok…Kwart over zes…Zucht, moe, steun, klaag…”Merlijn! Ssst! Terug je bed in.” Drama natuurlijk, want niets zegt hem dat het niet stiekem wel gewoon zeven uur is. Hij is op dat moment ontroostbaar dat hij geen treinen mag kijken op de televisie (of ook wel “greinenkijkenvisie” genoemd).

Met een flesje warme melk –omkoperij- en de melding dat zijn broertje wakker wordt door zijn huilen, toch weer semitevreden zijn bed in gebonjourd én mijn telefoon aan het stroom. Daardoor hoorde ik dus vanochtend gewoon een wekker om kwart over zeven. Dus bij deze “Merlijntje, bedankt!”
Oh en Merlijn zelf? Die sliep tot kwart over acht.

* Het citaat heb ik even geleend