Arnhem en Nijmegen, hoofdrollen in september

Gekletter van metalen plaatjes op de klinkers. Links, recht en zo steeds weer. Een onheilspellend geluid, alsof een grote mensen massa zich voortbeweegt. Bevelen schreeuwend, pratend en zacht tegen elkaar mompelend in een taal anders dan de onze. Mensen onderdrukkend en van hun vrijheid berovend. Een bevolking die klaar was voor verandering. Voor de bevrijding. Hopend op een teken van boven. Kijkend naar de lucht, op een nazomerse septemberdag. Diezelfde lucht die binnen enkele ogenblikken wit zou kleuren. Wit van de vele meters stof, die de val moest breken van duizenden vreemdelingen. Vreemdelingen die neer daalden vanuit de lucht om te vechten voor onze vrijheid, om het gekletter van metalen plaatjes te stoppen. Een einde te maken aan de Duitse bezetting. Vreemdelingen die hun leven in deze septemberdagen zouden geven voor de vrijheid van ons Nederlanders. Het is september 1944, we bevinden ons in het vijfde jaar van de bezetting door Hitler en de zijnen. Geallieerde soldaten willen hier een einde aan maken. Zorgen voor Vrijheid. Arnhem en Nijmegen bleken in deze dagen de hoofdrol te spelen op het wereldtoneel. Hoe anders is dit 71 jaar later? Al kijkend naar een grijze lucht, waar onafgebroken regen uit neerdaalt besef ik me dat Arnhem en Nijmegen wederom een rol vervullen in een wereldkwestie. Als je dit zo mag noemen tenminste. In het nieuws en op social media ontkom je er niet aan. Vluchtelingen krijgen onderdak in Arnhem en Nijmegen. Hoe ironisch is het dat dit juist op deze septemberdagen gebeurd? Dat het juist nu Market Garden overschaduwd? Juist nu, nu we onze vrijheid herdenken. Geven wij onderdak aan mensen die hun vrijheid verloren hebben. Die vluchtten op zoek naar een betere bestaansmogelijkheid. Ontvluchten van oorlog en geweld. Eenzelfde situatie als waar de zuidelijke provincies van verlost werden in 1944. Waar vele jonge mannen voor vochten. Strijdend voor iedere meter. Helaas is het mislukt in Arnhem en vonden veel jonge mannen hier de dood. Laten we deze helden vooral niet vergeten en blij zijn met onze vrijheid. Een vrijheid die we aan anderen kunnen geven. Geven wat hen in het thuisland is ontnomen. Zorgen dat voor deze mensen de onderdrukking ten einde komt. Niet door onze levens op te offeren als in 1944, maar door vluchtelingen de kans op leven te geven. Of gaan we te ver?