AOW TEGOED ROTTERDAM VIA ROTTERDAMPAS.

Wat een schatten zijn die jongens en meisjes toch op het kasteel aan de Coolsingel. De onbemiddelde ouwetjes onder ons, waartoe ik inmiddels ook behoor, mogen allemaal een bedrag van driehonderd euro’s via de Rotterdampas gaan besteden aan een aantal vastomlijnde artikelen bij een aantal tevoren gedicteerde warenhuizen. Alsof we niet in staat zijn om ons eigen huishoudboekje op orde te houden. Wij hebben ons hele leven moeten jongleren binnen onze beperkte financiële reikwijdte. Zouden wij er dan nu ineens niet meer toe in staat zijn? Velen onder ons geven er de voorkeur aan om het bedrag op de rekening geparkeerd te zien. Echter niets is minder waar. Op de toch al krakende bankrekening binnen onze categorie, zouden wij dit bedrag als smeermiddel kunnen ervaren. Zo zouden stress en frustratie, veroorzaakt door de bezuinigingswoede van de rijksoverheid, een tikkeltje kunnen worden verzacht. De spanningsboog bij het vullen van het ene met het andere gat wordt dan een beetje weggenomen. Wellicht is er enige twijfel gerezen bij onze gewaardeerde kasteelbewoners over de wijze waarop wij van het geriatendom met onze centjes omgaan. Of het moet zijn dat een grote groep inmiddels in de scherpe klauwen van de banken terecht zijn gekomen en een beroep moeten doen op de schuldsanering. In dit geval zou het bedrag weer terugvloeien naar de gemeentekas. Maar dat is, veronderstel ik, de bedoeling niet. Daarom heb ik het vermoeden dat er een dieper doel aan ten grondslag ligt. In tegenstelling tot de juichberichten uit Den Haag over de stand van zaken van de uitdijende vaderlands economie, vallen er nog steeds veel middenstanders om. Ook de grote warenhuizen staan, zoals we weten, onder zware financiële druk. Wanneer die uit het stadsbeeld verdwijnen, dan zouden ze bomkraters achterlaten. En daar zitten die jongelui op het stadskasteel natuurlijk niet op te wachten. Dus door middel van een verkapte kapitaalinjectie of subsidieshot, die ons ouwe soepkippen door de strot wordt geperst, kunnen de noodlijdende warenhuizen misschien de winter nog door. Door een artikel aan te schaffen en het vervolgens terug te brengen, om zo het bedrag contant te ontvangen is mij niet gelukt. Ik krijg een tegoedbon, werd mij medegedeeld. Dus ben ik gedwongen om allerlei goederen te kopen die ikzelf allang in de kast heb hangen, staan, liggen. leunen, zitten, plakken, draaien en rollen. Zelfs een uitgebreide maaltijd in één van de warenhuizen staat niet op de lijst van de verplichte besteding