Alleen als ze er niet meer is

Het leven is oneerlijk. Dat is een ding waar we het vandaag wel over eens kunnen zijn. Weinig van ons kunnen op dit moment bevatten wat er de afgelopen week is gebeurd. Het voelt allemaal als een leugen, als een nare droom die veel te lang doorgaat.

De huisarts verwees je door naar het ziekenhuis: Het enige wat ik kon denken was: "Alles is oké." Ik zag je daar op dat bed, en ik kon het nog steeds niet bevatten. "Alles zou weer goed komen". Je ging met loeiende sirenes van het ene naar het andere ziekenhuis, "Alles komt goed" Zelfs nadat ik de hartslagmeter gestaag naar de nul zag dalen, kon ik me hier nog geen voorstelling bij maken. Ik snapte het niet, en mijn eerste instinct was om bij mama advies in te winnen, zoals ik dat altijd deed als ik iets niet begreep.

Later besefte ik pas wat dit betekende: Je zou me niet meer zien afstuderen, uit huis zien gaan en mijn vleugels uit zien slaan, klaar voor de wijde wereld. Ik zal nooit de kans krijgen om je op te halen van feestjes en partijen, want ik had nu dan toch eindelijk mijn rijbewijs! Nooit meer zal ik met jou vreemde kookrecepten uitproberen, je bellen als ik weer eens de weg kwijt was of lachen om de rare dingen die er op je werk gebeurde.
Ik heb zelfs nog een jongen die ik leuk vind, waar je ellenlange verhalen over aan moest horen, maar nooit de kans gehad hebt om hem te ontmoeten. Je zal niet meer meemaken hoe ik zal samenwonen, trouwen en misschien kinderen zal krijgen. Je grootste wens: oma worden, zal niet meer in vervulling gaan.
Je beseft pas hoe belangrijk sommige dingen voor je zijn als ze er niet meer zijn. Desalniettemin zijn er wel veel herinneringen die ik wél samen met jou mee heb kunnen maken.

Jij hebt mij geleerd om manieren te tonen, respect voor ouderen waar de jeugd van tegenwoordig U tegen zegt. Vindingrijkheid, behulpzaamheid, zorgzaamheid en lef. Jij hebt mij geleerd om op mijn eigen benen te staan, en met volle teugen van het leven te genieten. En daarom, elke keer als ik iets doe, zal ik jou wijze woorden en adviezen met me mee dragen en daar kracht uit putten.

Mama, ik mis je, ik mis je onvoorstelbaar veel. Meer dan ik hier ooit uit zou kunnen drukken in woorden.

Mama, je bent er niet meer, maar dat maakt de liefde die je voelde voor je gezin, je familie, je vrienden en je collega’s niet minder waar. Ik hoop dat ik de dochter ben geworden die je voor ogen had en dat je trots op me zou zijn.