Achtbaan

Prikkels, prikkels, prikkels. Het hele leven is een constante stroom van actieve stoffen en hormonen die bepalen wie je bent en wat je doet. Ze laten denken dat je het beter had gedaan in de spits dan Robin van Persie of dat je door de grond wil zakken als je per ongeluk een scheet laat tijdens de les. Op het moment dat je geboren word begin je aan de spreekwoordelijke achtbaanrit van het leven. In je eerste levensjaren word je onbezorgd omhoog getakeld, mag je onbezorgd genieten van het uitzicht en voel je de vlinders in je buik voor de val. Je denkt: Ik word de eerste dokter-astronaut-vuilnisman die voor Ajax gaat spelen! Na de eerste val is de rest van de rit een stroom van dan ups en downs, totdat je aan het eind weer naar binnen rijd om uit te stappen, exact waar je begonnen bent.

Maar wat als de achtbaan ontspoort en je blijft zweven, wachtend op de crash die je fataal gaat worden? De meeste logische vraag die je al zwevend kan bedenken is: Waarom ben ik in godsnaam aan het zweven? Depressie is niet een ziekte waarbij je het leven niet meer ziet zitten, nee was het maar zo’n feest. Het is een ziekte waarbij je de wereld om je heen niet meer begrijpt.

Zelf ben ik na 2 mislukte studies hard op weg een journalist-historicus-psycholoog te worden. Nadat ik vorig jaar september de wereld niet meer begreep werd ik suïcidaal -spoiler alert: ik leef nog- en wilde ik alleen af van de wirwar van informatie die ik niet meer kon begrijpen. Voor het eerst kwamen bij mij weer herinneringen terug van die tijd. Persoonlijk heb ik Zwagerman niet gekend, maar de chaos ken ik wél. De dood was voor mij de enige logische optie om weer rust in alles te vinden. Het gekke is, Over de achtbaan hebben we eigenlijk geen controle, behalve de rails waar we opzitten en dat we ons kunnen vasthouden aan een beugel. Als dat wegvalt is er alleen chaos met als enige controle zelfdoding. Vreemd genoeg was het een geruststelling om de dood te hebben als een vriend waarvan je weet “als ik hem bel, dan komt ie”.

Het blijft een lastig onderwerp om mee om te gaan, maar het begrip van Patty Brard bij de late editie van shownieuws deed me goed De familie en vrienden van Joost gun ik rust en een goed rouwproces. Want rust, dat gun je iedereen…toch?