Absolute kunst

Ik zeg niets over kunst.
Gisteren doolde ik nog onwetend langs ‘Het gele huis’ op een bloedhete dag in de Provence en passeerde, door een onverklaarbare angst omgeven een brug waar ik ‘De schreeuw’ hoorde van een dove. Ik zeg niet in welke geestelijke staat ik verkeerde (hoewel die zich laat raden) toen ik mijzelf terugvond op een van de mooiste septemberdagen mij bekend.
Vandaag al worden mijn gedachten overgeverfd door een lied; een dichterlijke verklaring stroomt mijn oren binnen, maar beklijft gelukkig niet.
Niets wordt duidelijk.
Langzaamaan tekent zich een eclectische ervaring af in een schijnbare tijdspanne van twee dagen. Maar eigenlijk zie ik mijn hele bewuste leven aan mij voorbij gaan en voel ik..wat je daarbij voelt.
Ja hoe gaat zoiets?

Men neme een vrije dag en een willekleurige tram 2 tot halte van Baerlestraat,
volg onder lichte spanning de route die je analoog had opgeslagen.
Schakel daarna vanzelf van hoofd naar hart naar ziel.
Treedt uit.
Vergeet te spreken en maakt een gedicht.

Vincent,

Zoals jij daar hebt gestaan, paletten smerend.
Zoals jouw aderen liepen in je gestreepte handen,
wat stroomde er allemaal in je samen?

Hoe kan het toch dat jij me zo raakt.
Met een penseelstreek om mijn hart
laat je me blozen over mijn hele lichaam,

als een Arlesienne. Je jaagt me na in mijn dromen,
door de nacht, door de ochtendmist
en honderd jaar lang bloesemende fruitgaarden

Er is niet zoveel te zeggen over kunst, beeldende kunst in dit geval.
Je kunt woorden geven aan de diepte van je ervaring.
Maar als dat zelfs onmogelijk blijkt dan rest je slechts een ding te doen en dat is te antwoorden met een persoonlijke uiting. Zoals Frans, Rembrandt, Vincent, Paul, Edvard, Paolo. Vanaf heel jonge leeftijd zien, horen, proeven, ruiken, voelen en betasten wij mensen elkaars kunstzinnigheid.
En zo af en toe, in het hete heden (laten we daar vooral niet geringschattend over doen!) of geconfronteerd met onze vergankelijkheid raken we in vervoering van een ontmoeting met absolute geestdrift, weltschmerz of verwondering uitgedrukt met verf, in licht, in kleuren.

Wat een pretentie! Waaraan herken ik die absolute kunst en waarom maak ik onderscheid.
Heel simpel: Warm worden of bijna onderkoeld raken in een museum, of op een plek waar je mag kijken, voelen, misschien zelfs betasten en dan niet weten wat je moet zeggen, denken of doen, behalve iets kunstzinnigs, al was het maar een column schrijven.