aangespoelde realisatie

Inmiddels heeft iedereen er wel iets over geschreven en inmiddels vindt iedereen er wel iets van. Ik heb het natuurlijk over het aangespoelde Turkse jongetje Aylan Kurdi. Ook ik, heb natuurlijk de foto gezien en ik kan maar moeilijk ontkennen dat de foto choqueert en dat het mij aan het denken zet.

Niet persé dat het gebeurt, want dit zou in feite iedereen zonder oogkleppen op moeten weten. Wat mij aan het denken zet, is dat er twee kampen zijn die elkaar van alles verwijten, zonder ook maar een moment stil te staan bij de daadwerkelijke kwestie.

Kamp 1, is het kamp dat voornamelijk aan het schreeuwen is dat we absoluut geen ruimte hebben voor ‘de vluchtelingen’. Dat er daadwerkelijk een probleem is, maakt niet uit, als maar héél duidelijk wordt dat het niet ons probleem is. Ook kleine jongetjes die aanspoelen, gaan hier niets aan veranderen.

Kamp 2, is het kamp dat voornamelijk aan het schreeuwen is richting kamp 1, om duidelijk te maken dat het kamp 1 ontbreekt aan elke vorm van menselijkheid. Dat dat over de rug van een overleden jongetje gaat, maakt dan natuurlijk even niet uit.

Beide kampen zijn wat mij betreft te walgelijk voor woorden. Allebei zouden ze eens die oogkleppen af mogen doen en moeten kijken naar wat er daadwerkelijk aan de hand is. Er ligt een jongetje, dood op het strand. Dit jongetje zou niet meer aandacht moeten krijgen dan anderen. Waarom niet? Dit is aan de orde van de dag! Dagelijks sterven er vluchtelingen, die hopen op een beter leven. Aylan Kurdi is niet de eerste en zal ook zeker niet de laatste zijn. Dat maakt het absoluut niet minder erg, maar die selectieve verontwaardiging is afschuwelijk. Alsof dit daadwerkelijk als een verrassing komt.

Vanaf het moment dat je overleden mensen gebruikt om je standpunt kracht bij te zetten, ben je net zo walgelijk als wanneer je het gehele probleem ontkent of wegwuift. Jammer is het dat hierdoor vergeten wordt dat er gewerkt moet worden aan een mogelijke oplossing; dat het vluchtelingenbeleid verbeterd of aangepast moet worden.

Als daar eens aan gewerkt zou worden, hoeven we geen discussies meer te voeren over een tragisch overleden jongetje van 3 jaar, aangespoeld op een strand in Turkije. Dan hoeven we niet meer te discussiëren over de intentie van een foto of het achterliggende verhaal van een ‘agressieve’ vluchteling.