Wereld, ik mis je!

Soms weet je dat je ergens niet om mag lachen, maar doe je het toch.

In 2014 is de psychologische hulplijn Sensoor 250.000 keer gebeld, vooral door mensen die zich eenzaam voelen. Daar grinnik ik niet om, nee, natuurlijk niet. Ik gniffel ook niet als ik lees dat vooral vrouwen tussen de 30 en 60 jaar zich eenzaam voelen. Maar ik barst wel in lachen uit als ik lees over het fenomeen ‘zomereenzaamheid’: mensen die zich eenzaam voelen omdat hun vrienden en behandelaars op vakantie zijn en – nu komt ‘t – hun vaste tv-programma’s een zomerstop hanteren.

Deze mensen voelen zich dus extra eenzaam omdat ze Matthijs van Nieuwkerk missen? Of Yvon Jaspers? Of Johan Derksen? Of Jeroen Pauw?

Ik denk juist: wat een verademing dat ze er even NIET zijn. En bij veel andere BN’ers denk ik: wat erg dat ze er WEL zijn, zomerstop of niet. Eva Jinek bijvoorbeeld, of Geer, of Goor, of John Williams. Als ik op een heerlijke zwoele zomeravond niets beters te doen zou hebben dan naar hen te kijken, zou ik me pas ECHT eenzaam voelen.

Ik kan er niks aan doen: ik moet dus lachen om de zieligheid van anderen. Daar komt het op neer. Ik giechel om al die eenzame mensen die midden in de bouwvak vertwijfeld heen en weer zappen, wanhopig op zoek naar dat ene vertrouwde gezicht. Het anker dat hun troost biedt, al is het maar voor een uurtje. Matthijs, waar ben je toch? Ik mis je!

Welke BN’er zou eenzaamheid het meest effectief verlichten? Bij welke stem vergeten we onze eenzaamheid het snelst? Welke tv-persoonlijkheid heeft de warmste blik, zodat we ons direct minder alleen voelen? En maakt het eigenlijk uit waar het programma over gaat? Biedt een waterpolowedstrijd de meeste troost? Of een woordspelletje? Of kunst? Of kitsch? Tuinprogramma’s lijken me in ieder geval niet geschikt. En actualiteitenprogramma’s ook niet. Van het wereldnieuws voel je je sowieso al eenzaam, of je vaste presentator nu aan het strand ligt of niet.

Ik lach dus om de eenzaamheid van anderen. Maar het is lachen als een boer met kiespijn. Want er komt een dag dat ook ik moederziel alleen voor het scherm zal zitten, dat niemand me komt opzoeken en ik mijn dagen helemaal alleen doorbreng. En dat besef doet pijn. Veel pijn. "De wereld draait doorrr", zal Matthijs enthousiast tegen me roepen, omringd door zijn gezellige, praatgrage en allerminst eenzame gasten. En dat ene zinnetje zal pijnlijker klinken als nooit tevoren.