We moeten deze mensen helpen

Met zwetende handjes om 9.30 uur zat ik daar dan in mijn vliegtuigstoeltje. Mijn ene hand in die van mijn drielingzusje, mijn andere hand stevig vastgeklemd aan de stoelleuning. Twee dagen geleden was mijn verstandskies links onder eruit getrokken. Met een nog iets wat gezwollen wang zat ik daar, zenuwachtig. Ik had geen idee wat het vliegen voor de napijnen van mijn kies zou beteken. Na ruim een half uur vertraging, drie uurtjes vliegen en drie paracetamols later kwamen we eindelijk aan op het vliegveld van Kos. Na een veelbewogen jaar eindelijk even rust! Maar nog steeds kon ik mij niet helemaal ontspannen: vakantiestress. Want wat nou als mijn koffer niet aankwam? En kon ik nou wel of niet pinnen in Griekenland? Tot mijn grote opluchting verscheen mijn rode koffer op de bagageband en kon ik ook even later geld pinnen. Eenmaal enigszins bezweet aangekomen bij het appartement ging ik samen met de vriend van mijn zusje, mijn zusje en een vriendin boodschappen doen. ‘Welke kant moesten we nou ook al weer op volgens die vrouw?’, vroeg ik aan mijn zusje. Niemand van ons had de weg goed onthouden en we liepen (zoals gewoonlijk) weer verkeerd. Een straat verder zagen we opeens allemaal mensen op de grond, de meeste waren mannen. Ik schrok enorm. Helemaal vergeten: de vluchtelingen! Waar had ik mij nou in godsnaam druk om gemaakt? Ik voelde diepe schaamte in mij opkomen. Een vetgemest westers varken die het toevallig goed had getroffen omdat ik wel in een rijk land zonder oorlog geboren ben. Hoe vaker ik die mensen zag, hoe dieper het aan mij ging knagen. Hoe kon ik ze helpen? Ze waren met zovelen. Na het uitgaan lagen ze op kartonnetjes langs de weg te slapen. Hoe kan het dat niemand deze mensen normaal onderdak en eten kan geven? Nog nooit heb ik zoveel wilskracht, moed en ambitie in iemands ogen gezien als bij de vluchtelingen. We moeten en kunnen deze mensen niet vergeten. Hoe kan het dat mensen die écht willen, er gewoon écht voor gaan in het leven zo behandeld worden? Waar zijn hun mensenrechten? Of telt dat opeens dan niet meer in het geweldige Europa? We moeten die mensen helpen! Wie doet ermee? De eerste honderd euro heb ik al ingelegd.