super secret seniorenhonk

Lang leven de zomer! Muggen in mijn kamer, pollen in de lucht en mijn dekbed is altijd te warm of te koud. Hoe dan ook, dankzij deze magische tijd van het jaar mag ik weer volle bak aan de hooikoortsmedicijnen. Helpt met die triviale dingen zoals "ademhalen" en “zien”.

Vorig jaar heb ik geprobeerd de medicijnen niet te gebruiken en gewoon door te zetten. Onder het mom ‘al die medicijnen kunnen niet goed voor je zijn’. Nadat ik de derde dag op rij met bloedrode ogen, snotterend en met gierende longen op mijn werk kwam vroeg mijn chef of ik hem iets moest vertellen? "Dus je gaat niet dood?”. Toch maar weer die tabletjes gaan halen…

Enfin. Dit jaar dus, plichtsgetrouw, met een al half tranend oog naar de apotheek. Netjes trek ik een nummertje want zoals altijd is het er druk en dus neem ik plaats op de grote houten bank tegenover de balie. Met naast mij het halve bejaardenelftal van bejaardentehuis “op het randje” zit ik, al wachtend en in mijn eigenwereld, op social-media wat te scrollen. Tot ik wat gesprekjes begin op te vangen.

Een oud echtpaar zit aan de andere kant van de bank, de man legt zijn stok op de bank en zegt tegen een andere grijze schim: "Tjah, vroeger rende ik ze er allemaal uit, maar nu.." en knikte naar zijn stok. Zijn vrouw kijkt geïrriteerd langs haar man. "ja Gerrit, dat weten we nou wel" en maakt een verontschuldigende blik naar de man naast mij. Die moest daar van grinniken, wat eindigden in een proestbui van neushaar en overtollig slijm.

Opeens werd duidelijk dat de apotheek functioneert als een soort seniorenhonk. Een ontmoetingsplek voor mensen die hun grafsteen al hebben uitgezocht. Super vermakelijk hoe ze onderling medicijnen beoordeelden alsof het drugs zijn. Of hoe twee gepensioneerde oude mannen “dat lekkere jonge ding” achter de balie bespreken (de beste vrouw had mijn moeder kunnen zijn).

Niks kleinkinderen, geraniums of toffeesnoepjes. Nee, De billen van de verzorgster in het tehuis passeren de revue! De gemiddelde criminele motorclub leek er een christelijke Bijbellezing bij. Enigszins verbouwereerd haal ik mijn hooikoortstabletten op. Groet netjes de oudjes op de bank. De man, die erbij zit alsof hij in de vip-lounge op Ibiza zit, knipoogt alsof te zeggen dat hij nog wel een jonge jenever lust.

Vandaag heb ik zomaar een nieuwe wereld ontdekt. Wat een helden die senioren!