Sorry…meester

“Hey, Sandra”, klinkt het ineens door de supermarkt. Ik kijk in een bekend gezicht, maar kan er niet meteen een naam bij bedenken. “Je moet me even helpen, zeg ik eerlijk.” Zodra ik haar naam hoor, knetteren de herinneringen aan de mavo als een zevenklapper door mijn hoofd. Op een of andere manier zat ik altijd in de moeilijkste, rumoerigste en slechts presterende klas. Maar we hadden wel altijd veel lol. Ik bekijk mijn oud-klasgenoot eens van opzij, ook wat ouder en wellicht wijzer, maar nog altijd diezelfde pretoogjes. Ik zie weer de docent voor me, die stampvoetend voor de klas stond. Voor de zoveelste keer hadden we zijn tafel op het randje van het platform gemanoeuvreerd. Niet leuk, vond de man, toen de poten van het plateau schoten en zijn hele hebben en houden op de linoleum vloer donderde. Alle pubers moesten met de armen over elkaar. “We gaan het doen zoals in het leger”, brieste de man en dat werkte op de lachspieren.
In gedachten wandel ik de supermarkt uit. Voordat ik er erg in heb, staan ze voor me. Uitgelaten mannen, blikje bier in de hand. Hoofdpersoon is een in witte overall gestoken, ik schat, veertiger. Rood geschminkte wangen, gebreid mutsje op het hoofd en een mandje vol lolly’s aan de arm. Een vrijgezellenfeest, verklaren de heren de situatie en of ik een lolly wil kopen, 50 cent. Of, en dat is een hele leuke optie volgens het aangeschoten stelletje, ik mag voor een paar extra euri’s een stuk uit de overall knippen. De aanstaande echtgenoot wijst op zijn borst. Daar knipoogt een tepel naar de buitenwereld. Ik kies voor de lolly. Met het gevoel dat ik in het ootje ben genomen, kijk ik het groepje na. Ineens krijg ik met terugwerkende kracht meelij met de geplaagde docent.