Samen alleen zijn

‘Doet de Wi-Fi het bij jullie ook niet?’ Ik log minstens tien keer in en uit op het Wi-Fi netwerk van ons hotel en kijk bezorgd naar mijn vriendinnen. Zouden zij wel toegang hebben tot de buitenwereld? Een van de twee antwoordt dat ze een buitenlandbundel heeft afgesloten, zodat ze toch nog iedere dag online kan zijn. De ander doet niet mee aan deze gekkigheid en samen besluiten we zonder internet door het leven te gaan.

Tien dagen zonder internet klinkt echter wel erg overdreven. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik mijn WhatsAppjes vast wel een paar keer kan checken als we bij een restaurant met free Wi-Fi zitten. Ik hoor mezelf na de vakantie al trots tegen anderen vertellen dat het heerlijk rustig was zonder internet en dat het zo fijn was om weer even back to basics te gaan.

Na een paar dagen doet de hotel Wi-Fi het ein-de-lijk. Gelukzalig verwelkom ik 87 nieuwe berichtjes en als een aasgier open ik WhatsApp. Tot mijn grote schrik ontdek ik dankzij een groepsapp dat een goede vriendin van mij de dag ervoor jarig was. Hoe kon ik dit nou vergeten zijn? Dit was nooit gebeurd als ik internet had gehad! Beschaamd stuur ik haar dat ik haar verjaardag natuurlijk niet was vergeten, maar dat ik haar geen berichtje kon sturen door het verrotte internet in het hotel. Gedurende de vakantie koop ik een aantal souvenirs voor haar om van mijn schuldgevoel af te komen.

Ik besef dat de verjaardagskalenders op social media ervoor zorgen dat we mensen feliciteren die we jaren geleden niet hadden gefeliciteerd. Naar onze echte vrienden sturen we iets soortgelijks of net iets meer, maar we nemen zelden de moeite om elkaar op te bellen. Digitale felicitaties worden beschouwd als aanvullend, maar zijn in mijn ogen vaak leidend. Hierdoor kan het zomaar zijn dat iemand zich ondanks 265 felicitaties op Facebook eenzaam voelt op zijn of haar verjaardag.

Op mijn volgende vakantie neem ik in ieder geval een kalender én een telefoon mee, zodat ik mijn goede vriendin kan bellen!