Praatpaalallergie
Als ik communiceer met mensen wil ik dat graag doen terwijl ik iemand aankijk. Ik wil dat ze energie stoppen in het creëren van de illusie dat ik belangrijk ben. Van palen krijg ik rode vlekken in mijn nek. Verleden week moest ik bij een bedrijf zijn die mij had uitgenodigd. Ik rij met mijn auto tot aan de slagboom die mij dwingt te stoppen. Door de aanwezige camera die duidelijk op mij gericht is heb ik het idee dat ik ben opgemerkt, maar niets is minder waar. Er blijkt een paal te staan die niet tegen mij praat. Ik probeer nog lief te lachen naar de paal, maar het mag niet baten. Het blijkt dat ik de paal moet kietelen om te gaan praten. Er is een speciaal knopje voor gemaakt. Als ik het knopje indruk hoor ik een chagrijnige mannenstem de naam noemen van het bedrijf hetgeen voor mij geen verrassing is. De paal zwijgt, de spanning stijgt… Wie is het? Zou Karel-Jan achter de paal zitten of is het Gerrit? Is het een dikke man met een baard of een kleine Oempa-Loempa in de anonimiteitfabriek?
Ik besluit iets te zeggen en gooi mijn beste acteertalent in de strijd om net te doen alsof ik met een mens in gesprek ga. Ik wens de paal een goedemorgen en stel mijzelf voor. De paal vraagt of ik een afspraak heb. Ik kan mij nauwelijks bedwingen om te antwoorden dat ik geen afspraak heb, maar onder behandeling ben voor een onbeheersbare dwangneurose om zinloos voor slagbomen te wachten en tegen ijzeren palen te praten. Ik wil praten met mensen van vlees en bloed, ik wil iemand een hand kunnen geven. Eenmaal binnen zie ik de paal in levende lijve. Het blijkt een keurig geklede man van vermoedelijk Zuid-Europese afkomst. Via hem kom ik in een wachtruimte waar ik een oudere dame zie die moeilijk ter been is en richting uitgang loopt. Ik sta op om de deur voor haar te openen. Het blijkt niet nodig. Ze drukt op een paal die het voor haar doet.
Ik kom tot de conclusie dat ik een hopeloos conservatie oude man aan het worden ben die terug verlangt naar menselijk contact.Ik denk dat ik een clubje op ga richten. Een clubje voor mensen met een allergie voor praatpalen. In een muf ruikend buurthuis waar veel te slappe koffie wordt geschonken met stoelen in een kringetje zodat je elkaar kunt aankijken, je hand op iemands schouder kunt leggen en waar ik de deur open moet laten omdat hij anders klemt. Misschien komt er wel een dikke man met een baard of een keurige meneer van Zuid-Europese afkomst. Het wordt vast druk. Menselijk contact…wie wil dat nou niet?