Pindakaas met sambal

‘Ik zie dat jullie ook hebben geadopteerd?’
Een hoogblonde mevrouw met een getinte, bolle baby op de arm kijkt verbaasd naar de nieuwsgierige vrouw die zich van geen kwaad bewust is. Mijn moeder heeft normaliter haar mondje wel bij zich, maar besluit dit keer wijselijk haar mond te houden. Ik ben zeker niet geadopteerd; slechts een ordinaire kruising tussen mijn Hollandse moeder en Molukse vader.

Aannames in het multiculturele Nederland. Ironisch? Tegenwoordig zullen mensen niet meer zo snel opkijken van een donker ventje met kroeshaar en lichtblauwe ogen, of een roodharige dame met Turkse roots. Het bloed dat door vele van onze aderen stroomt zal niet meer van één enkele streek, cultuur of stam zijn. ‘Oh die buitenlandse mannen, dat vind ik toch altijd zulke mooie mensen’, had mijn oerhollandse overgrootmoeder ooit gezegd. Immigratie was nooit één van haar vele zorgen geweest.

Konden we vandaag de dag daar maar een puntje aan zuigen. Is het niet prachtig dat de Nederlandse mixpot ‘opgespicet’ wordt met een iets ander kleurtje bloed?
Misschien beseffen we ons te weinig dat we tegenwoordig na het uitgaan overheerlijke kebab kunnen eten, onze edele delen op Braziliaanse wijze kunnen laten kaalplukken en de meest fantastische weaves, vlechten en ‘cornrows’ in ons haar kunnen laten aanleggen, puur omdat er zoveel verschillende specialiteiten vanuit verschillende culturen onze smeltkroes in zijn gevloeid. Croissantjes, beef stroganoff, bacardi-colablikjes, diepvriespizza’s en bananen zouden niet eens in de plaatselijke supermarkten liggen, ware het niet voor al die mensen die hier gesettled zijn en toch Nederland niet hun moederland kunnen noemen.

En nee, door immigratie zullen de stereotypische klompen-kazen-molens-tulpen, vrijheid van meningsuiting en fietspaden – of elk ander cliché dat menig xenofoob verkondigt – heus niet verloren gaan. Integendeel: mensen verrijken door verder te kijken. Dus laten we stoppen met het roepen van ‘lekker voor je’ wanneer er weer een boot met een groep immigranten voor de kust van Spanje is gekapseisd. Laten we stoppen met verdrijven van hoofddoekjes uit de samenleving. Laten we vooral aanmoedigen dat er nog asielzoekerscentra bestaan, dat Meester Bart elke leerling van welke culturele (dan wel sociale) klasse van de samenleving omarmt en laten we hopen dat er nog vele Mauro’s zullen volgen. Puur Hollands? Niks mis mee. Maar van een bammetje pindakaas met sambal deins ik niet terug.