Oud

…En dan wordt de sociale media overspoelt door het filmpje van Prinses Amalia die naar haar eerste dag van het voorgezet onderwijs fietst. Elke nieuwssite deelt het filmpje van het ongetwijfeld brok-in-de-keelmomentje die haar vader maakte toen ze vertrok. Na de verschillende meldingen begin het besef toch weer even te dagen. Kan me het namelijk als de dag van gister herinneren dat Jan de Hoop ’s morgens meldde dat ze geboren was.

Als je er over blijft nadenken, kom je tot het besef dat de brugklassers en tweede klassers van nu er nog helemaal niet waren toen de Twin Towers instortte. Ze waren toen nog helemaal niet geboren. Als ik mijn ogen sluit, zie ik zo de beelden van CNN nog voor me hoe de twee vliegtuigen zich in de torens boorde. Het is ook al twintig jaar geleden dat de film Toy Story in de bioscoop draaide. Het moment dat m’n nichtje weer vertwijfeld naar oma kijkt als die het weer over dubbeltjes en kwartjes heeft. Sterker nog, de nieuwe generatie kassières die er aankomt, kent de Gulden alleen nog uit de geschiedenisles op school. Het moment dat je neefje de hoorn van m’n replica bakelieten telefoon pakt en me schaapachtig aankijkt. “ik zit vast…” Het concept van een hoorn die met een krulsnoer verbonden zit aan het toestel is hem compleet vreemd. Hoe kun je nu bellen als je op dezelfde plek moet blijven staan?
Heb allang vrede gesloten met de grijze baardharen die zich steeds meer vertonen en aftekenen tegen de donkere. En wist dat de jaren begonnen te tellen toen happy hour begon te betekenen dat je een uurtje een tukkie op de bank kon doen. Maar soms gaat het gevoel gewoon heel even hard.