Onttroond.

Er zijn een aantal dingen in de wereld die ik niet zo goed begrijp. Die hebben jullie vast ook wel. Bij mij zijn dat bijvoorbeeld: ouders met baby’s in attractieparken, scharen met kartel randjes, stoplicht-ijsjes die meer kleuren hebben dan een normaal stoplicht, plakband dat niet blijft plakken en mensen die dieren doden voor hun plezier.

Ja ja, ik hoor jullie denken: ‘oh gut zij ook al’? Jep, ik wil er ook bij horen. Aangezien ik ook een ‘trotse’ bewoner ben van hét land der meningsuitingen, geef ik over dit onderwerp maar al te graag mijn mening. Ik vind het namelijk zeer misselijkmakend en laf. Het zijn in mijn ogen, eerste klas gruweldaden.

Vorige week is de koning van het dierenrijk onttroond. Een eervolle dood, zoals Cecil verdiende, werd hem niet gegund. Zijn kans om zijn leeuwin en welpjes tot het einde te verdedigen werd hem ontnomen door een laffe pijl, een achtervolging van 40 uur en een vuurschot als genade slag. Hij werd net als Musafa uit de Lion King, in de val gelokt en vertrapt. Dit keer niet vertrapt door een kudde gnoes, maar door het egoïsme van een mens.

Een mens met tanden zo wit als de onschuld van de dieren die hij heeft vermoord. Het maakt me boos en ontzettend verdrietig. Voor mij is het onbegrijpelijk dat dit zomaar kan en mag gebeuren. Wat als deze media ophef er niet was geweest? Dan was meneer de tandarts met een voldaan gevoel naar huis gevlogen, en had Cecil als een ordinair tapijt voor zijn smerige voeten gediend.

Het laatste wat ik heb is medelijden met die mafkees, die door alle aandacht zijn geliefde praktijkje moest sluiten. Voor mij maakt het niet uit of een jacht legaal of illegaal is, mijn punt is dat je geen dieren mag doden omdat je dat ‘leuk’ vind. Dieren hebben, net als mensen, ook gevoel, een familie en het recht om te leven. Ik begrijp dat men niet wilt dat dieren dezelfde rechten krijgen als mensen (anders was er allang een presidentscampagne voor een struisvogel gevoerd). Maar, ik snap niet dat er mensen zijn die zonder moeite, het leven van een onschuldig diertje kunnen wegnemen.

Maar ze bestaan. En dat is precies de reden waarom ik de spijtbetuiging van Walter Palmer niet serieus neem. Hij heeft geen spijt. Hij baalt alleen dat hij is ontdekt, anders hadden we niks van hem gehoord. Hij noemt het jagen zelfs: ‘liefhebberij’. Nou, als mijn liefhebberij ook werd gedoogd, dan hadden mamma leeuw en haar welpjes, dit weekend nog een feestmaal gehad met een paar witte tanden als dessert.