Nummer 5

‘Wanneer kómt ze nou?’ Mijn dochter kijkt me aan zoals alleen een kleuter dat kan als ze iets heel graag wil. Sinterklaascadeautjes, een ijsje of, zoals nu, haar zusje. We tellen op al onze vingers, maar het duurt nog langer. Daarom maken we een aftelkalender. Iedere dag mag ze een vakje wegkruisen, als alle vakjes op zijn, is het zover.
Mijn andere dochter heeft in de kring verteld dat ze nog een zusje krijgt. Met gevoel voor drama (en humor) wachtte ze alle verbaasde reacties af, want ‘je hebt toch al 3 zussen?’.
Ik ben namelijk niet zwanger. En nee, we hebben geen kindje geadopteerd. In augustus wordt ons gezin uitgebreid met een gastdochter. Een Italiaans meisje van 17, dat met uitwisselingsorganisatie AFS een jaar naar Nederland komt om hier te wonen en naar school te gaan. De afgelopen jaren proefden we op vakantie al van de Italiaanse cultuur en keuken, maar nu gaan we die van dichtbij meemaken. We hebben al verhalen gehoord van andere gastouders, hoe raar hun gastkind het vindt om tussen de middag boterhammen te eten en dat wij gewoon naar school gaan als het regent. Op de fiets nog wel! We lachten om de anekdotes, over de Argentijnse die de kaasboer omhelsde als begroeting, de Braziliaan die uit beleefdheid steeds alle koekjes opat en de Thai die zich afvroeg wat toch al die lege plekken in zijn schoolrooster waren.
Maar net als bij een gewone gezinsuitbreiding weet je pas echt hoe het is, nadat het kind gearriveerd is. En de zenuwen daarover proberen we ook nu te bezweren door alles goed voor te bereiden. Terwijl mijn dochter iedere dag een vakje doorkruist (en na de vakantie enthousiast ontdekt dat ze wel 20 vakjes verder is), heb ik mijn eigen afvinklijstje. Het kamertje is bijna klaar, alleen nog schoonmaken en de lamp ophangen. Een school kiezen. En niet vergeten het beddengoed te wassen. Gelukkig heeft ze al een naam!
Regelmatig vraag ik me af of we wel op tijd klaar zijn. En of we er sowieso wel klaar voor zijn. Vindt ze ons straks wel leuk? En die lamp hangt ook nog steeds niet…
Dan zegt mijn kleuter:’Ik vind het wel fijn dat ik straks niet meer de jongste ben!’ Op mijn verbaasde blik reageert ze: ‘Ja, zij moet toch nog Nederlands leren praten? Dan is het eigenlijk nog een baby.’ En dan weet ik het zeker: het wordt vast een gezellig jaar!