Nederlanders over de grens

Toronto Airport, afgelopen woensdag. Een fantastische reis door Oost Canada is bijna ten einde. Twee weken lang indrukwekkende steden en natuurparken bezocht. Daarnaast uiteraard kennis gemaakt met de Canadese cultuur. Een gastvrij en bijna overdreven vriendelijk volk. ‘Fake it till you make it’ is het principe. ‘Hi guys, how are you today?’, ‘where are you from?’. In een restaurant vraagt de bediening steevast ‘Can I make it Canadian for you, with gravy?’. Dan wordt een goddelijke jus over het eten gegoten. Deze vriendelijkheid zal vast iets te maken hebben met de fooiencultuur. Maar het bevalt uitstekend.

Terug naar Toronto Airport. Eenmaal ingecheckt en de koffers afgegeven lopen we richting de douane. Een immens lange rij. Maar waar ter wereld je ook bent, de Nederlanders pik je er zo uit. Dat is hier niet anders. Vlak achter ons staat een Nederlands gezin. Vader en zoon staan druk te discussiëren over wat zij het minst indrukwekkend aan de reis vonden. Vader schijnt niet zo onder de indruk te zijn van de stad Quebec. Ach ja…de oude binnenstad behoort slechts tot de werelderfgoedlijst van UNESCO. Zijn zoon heeft niet veel op met de gelijknamige provincie. Frans praten in Canada? Één taal is toch genoeg? Ondertussen is dochter alvast driftig foto’s op Facebook aan het plaatsen. Moeder besluit bij de pakken te gaan neer zitten. Letterlijk. Manlief is gelukkig bereid haar met tas en al richting de detectiepoortjes te slepen, nog steeds druk in discussie met z’n zoon. Ook van wereldstad Toronto blijken ze niet echt onder de indruk…

Een kwartier voor vertrek. Eindelijk zitten we bij de gate. Amper bijgekomen van de discussie die ik opving, verdoe ik de resterende tijd op mijn mobiel. Ik stuit op een filmpje dat op internet een regelrechte hit is. Centraal staat het ochtendritueel van vele Nederlanders op vakantie. Om 8 uur ’s ochtends sprinten zij (ja echt, sprinten!) ongegeneerd naar de ligbedden bij het zwembad, om deze voor de rest van de dag veilig te stellen. Daarna kan men met een gerust hart uitgebreid ontbijten, om pas in de middag daadwerkelijk van het ligbed gebruik te maken.

‘Final boarding call’ wordt er ondertussen omgeroepen. Blij om weer terug te gaan naar Nederland. Want Nederlanders in Nederland zijn veel leuker dan Nederlanders die grenzen overschrijden.