Mythen, doodzonden en voedselstress

Bijna mijn hele leven heb ik gedacht dat een volkoren boterham met margarine en kaas hartstikke gezond was. Steeds vaker echter, hoor ik om me heen dat tarwe bijna vergif is. En als je margarine eet, tja, dan kan je net zo goed meteen je aorta plamuren. Dat bestaat slechts ten dienste van de portemonnee van Unilever & Co.

Kokosolie moeten we hebben. En roomboter. Want dat verzadigde vetten ongezond zijn is allang achterhaald, menen de voedselgoeroes. Dat is weer propaganda van de farmaceutische industrie, voor cholesterolverlagers en meer van die ellende.

Om een beetje verantwoorde voedselkeuzes te maken heb je zo onderhand een Ph.D. in de voedingskunde nodig. Want ook melk, kraanwater, tofu, en zelfs groente en fruit uit de supermarkt blijken toch niet te zijn, wat een paar jaar geleden wel verondersteld werd. Zelfs de hiervoor compenserende vitaminepillen van de supermarkt of drogist, blijken min of meer giftig te zijn, omdat er vaak teveel – of verkeerde – vitamines inzitten.

Los van dat dit gewoon ronduit irritant is, vraag ik me ook af welke mentale gevolgen deze gezondheidsmythen eigenlijk op ons hebben. Want zeg nou zelf: wat kan je tegenwoordig nog eten zonder je zorgen te maken over vet- versus spiermassa, omega 6, transvetten, glycemische indexen, intoleranties en andere ongezondheden? Volgens mij kom je niet verder dan een dieet van ongebrande noten en zaden, biologische groente en fruit en gezuiverd water. Een menu waar ik persoonlijk niet direct van loop te watertanden. En wat dacht je van alle stress die deze kennis geeft? Al dat schuldgevoel? Omdat je eigenlijk gewoon niet meer weet of wat je eet nou wel ok is, of niet. Dat een zak chips achterover drukken ongezond is, ja dat wist ik wel. Maar dat een boterham met pindakaas vrijwel gelijk staat aan een stuk appeltaart, daar schrik ik wel van. En dat zonnebloemolie – waar ik jarenlang uit gezonde overtuiging alles mee overgoot – ontstekingen bevordert, ook dat vind ik ronduit stom.

Hoort eten niet vooral een ontspannen en sociale aangelegenheid te zijn? Of is dat te hedonistisch gedacht? Gezond eten vind ik namelijk best belangrijk, maar waarschijnlijk is de stress die het kost om een gezonde keuze te maken ongezonder dan de gezonde onwetendheid van een ontspannen maaltijd. Een soort omgekeerd placebo-effect, laat maar zeggen. Jammer dat ik daar nu meteen een eind aan gemaakt heb met mijn gezemel.