Massahysterie in de polder

De deurbel gaat. Ik doe open en zie een vriendinnetje van mijn zoon staan. Of hij buiten komt spelen. Ik roep ’m, maak ondertussen een praatje en merk dat ik gebiologeerd wordt aangekeken. Wat ik wel vaker meemaak omdat ik stotter. ’Waarom kun jij eigenlijk niet goed praten?’ M’n zoon geeft antwoord: ’Ja, hij heeft een ziekte.’
’Stotteren is echt geen ziekte hoor’, zeg ik lachend. Ineens voel ik de verplichting ze uit te leggen wat dan wél een ziekte is.

’Zijn jullie bekend met Amyotrofische Laterale Sclerose? Deze ziekte is zó erg dat al je spieren langzaamaan steeds slapper worden zodat je uiteindelijk in een rolstoel belandt.’ In gedachten zie ik ze stiller worden. ’En oh ja, uiteindelijk stopt ook je ademhalingsspier en ga je dood.’ De eerste traan zou opwellen in hun ogen. ’Ja, erg hè?’, zou ik er oprecht aan toevoegen.

’Moet je je nu voorstellen dat je ondanks die rotziekte nog probeert om zoveel mogelijk te genieten van het leven. Dat je in je rolstoel op een terras zit en dat je graag iets wilt drinken maar dit niet kunt bestellen omdat je niet meer kunt praten. Vervolgens komt de baas van het terras naar je toe. Hij zegt dat je niets kunt, dat je in de weg zit en dat je weg moet omdat ook je betaalspier niet meer werkt.’ Er zou nu echt gehuild worden, er zou gezegd worden dat die baas een dikke grote engerd is maar daarna gaan de kinderen weer over tot de orde van de dag.

Hoe anders is het in de grotemensenwereld. De negatieve ervaring voor de arme mijnheer in kwestie zorgde ervoor dat een steeds groter wordende, met virtuele hooivorken en brandende toortsen gewapende menigte, afgelopen weekend schuimbekkend rondtrok op social media. Gefrustreerde reacties en doodsverwensingen werden geuit en nergens-op-gebaseerde recensies over de bewuste strandtent werden achtergelaten. Onder het mom van rechtvaardigheid, al leek het meer om de (bloed)dorst te lessen. De eigenaar zat fout, absoluut, maar hij heeft zijn excuses aangeboden en daarbovenop óók een aanzienlijke dagomzet gestort op de rekening van stichting ALS. Maar het zal voor sommigen nooit genoeg zijn.

Gelukkig kan het altijd nog erger. In andere landen wordt zo iemand uit z’n huis gesleurd en wordt ie gestenigd, gevierendeeld of krijgt ie een brandende autoband om z’n nek. En als het even tegenzit alle drie tegelijk.

Wat is het dan toch fijn om te realiseren dat we met z’n allen in een beschaafd land wonen.