Je schaamt me diep

M’n ouders, tja, ze hebben me niks misdaan. Maar ze zijn zó tenenkrommend burgerlijk, zo platvloers en ondermaats, dat is gewoon niet vol te houden. Ik heb het echt beroerd getroffen, van alle ouders op de hele wereld zijn die van mij absoluut het meest lame van allemaal. Kijk toch eens naar die kapsels! Die outfits! Die walgelijke geraniums onder het slaapkamerraam!

Pubers hebben groot gelijk. Voor je ouders hoor je je diep te schamen, en niet een beetje ook. Afkeer is goed, walging is gezond, zelfs een vleugje blinde haat kan geen kwaad. Da’s goed voor de ontwikkeling. Bovendien: het gaat vanzelf weer over. Gewoon een fase joh! Daar zorgt de natuur wel voor.

Daaraan moet ik denken als ik naast me drie poedelnaakte vrouwen zie liggen. Een moeder met haar twee volwassen dochters, genietend van de zon. Rondje stoombad gedaan, beetje gescrubt, nog even met de voetjes in het dompelbad en daarna lekker met z’n drietjes op de zonneweide liggen. Op zo’n typische saunastretcher, makkelijk verstelbaar in elke gewenste houding. Kopje muntthee erbij, babbeldebabbel, jaddajadda, enzovoort. Bonding momentje.

Ontroerend toch? De moeder schaamt zich niet voor haar slappe billen, haar rimpels, haar dunne beentjes. En, nog veel belangrijker, ze weet dat ook haar dochters zich niet schamen. Nee, die tijd hebben we gehad, denkt ze. Ik kan hier best bloot naast mijn blote dochters liggen, ook al ligt dit grasveld stampvol mensen en kan iedereen ons zien, in volle glorie. Wij schamen ons niet. En dat is echt een prima houding. Geruststellend ook. De natuur heeft ervoor gezorgd dat alles op zijn pootjes is terechtgekomen.

Maar dan maakt ze een fout. Een vreselijke, tragische, onvergeeflijke fout. Ze komt overeind van haar stretcher om haar handdoek te verleggen, en doet dat net iets te snel. Precies op het moment dat ze zich opricht, ontsnapt aan haar slappe billen een keiharde scheet. Iedereen op de zonneweide heeft ‘m gehoord. Ook in het Turkse stoombad hebben ze ‘m gehoord. Net als in het rosarium, het caldarium, het oosterse kruidenbad en de kristalzoutsteencabine.

Haar dochters zijn in één klap weer vijftien. Ze pakken allebei snel hun tijdschrift en proberen heel erg te doen alsof ze aan het lezen zijn. Hun moeder neemt met knalrode wangen een slok van haar thee en bestudeert haar badjas. "Meiden, wat vinden jullie?", vraagt ze schuldbewust. "Die badjas van mij, die kan eigenlijk écht niet meer hè?"