‘In afwachting van wat?’

Lezerscolumn ‘In afwachting van wat?’

Langzaam voel ik tranen opkomen en prikken mijn ogen. Ik slik mijn emoties weg. De lege blik in de ogen bij de hulpeloze mensen die in groepjes bij elkaar zitten, laat me niet los. Vermoeid door de vele ontberingen op hun reis, zitten en hangen ze bij elkaar. In afwachting van wat?
Een ongewisse toekomst waarvan niemand de uitkomst weet.

Ik wil weg zappen, maar dat doe ik de laatste tijd te vaak. Vlug een andere zender opzetten omdat de frustratie die mij overvalt, onaangenaam voelt. Nu dwing ik mezelf om te kijken en wil ik de confrontatie aangaan. De beelden maken me nederig en klein. Ik kruip letterlijk weg in een hoekje op de bank en val ’s avonds onrustig in slaap en raak verzeild in een droom waarbij ik alleen op de oceaan in een gammel rubberbootje vaar, terwijl in de verte een containerschip langzaam van mij weg glijdt.
Als ik een week erop de foto zie van het Syrische jongetje met de huidziekte, gezeten in de tas van zijn vader, word ik opnieuw overmand door emoties en vraag ik me af wat ik kan doen, behalve af en toe geld overmaken.

‘Dat vind ik nu zo oneerlijk,’ zegt iemand de dag erop tegen mij terwijl ze het over een voorval op haar werk heeft.
‘Dacht je dat het leven überhaupt eerlijk was? De hele wereld is oneerlijk,’ zeg ik fel en gefrustreerd met de foto van het vluchtelingenjongetje in m’n achterhoofd.
‘Er is niets eerlijks aan het leven. De enige eerlijkheid die het leven te bieden heeft, is dat iedereen ooit doodgaat, maar verder moet je nooit de illusie hebben dat het leven eerlijk is.’
Ze kijkt me verbaasd aan.

De Syrische vader die zijn zoontje in de tas droeg en samen met z’n gezin een barre tocht moest maken wilde ‘gewoon’ een normaal leven met z’n vrouw en kinderen zonder angst voor bombardementen. ‘Gewoon’ een veilig en zorgeloos bestaan, geen luxe, geen bijzonderheden. ‘Gewoon’ een baan en een school waar de kinderen hun onderwijs kunnen volgen. ‘Gewoon’ een leven zonder angst voor de dag van morgen. Voor ons gewoon.Te gewoon waardoor ons begrip en ons inlevingsvermogen soms naar de achtergrond verdwijnt. Ik pak een tijdschrift en probeer me te concentreren op een artikel om m’n gedachten te verzetten, maar het lukt niet. Het jongetje blijft me voortdurend aankijken met die hulpeloze blik in zijn ogen. Vandaag sta ik stil bij hem en sta ik stil bij de vele anderen…