Ik ben verliefd. Maar het is niet wat je denkt.

Oké, misschien was WhatsApp niet de handigste manier om het je te vertellen. Ik beeld me in hoe je van je stoel afviel van de schrik. Of hoe je hoofdschuddend dacht dat ik een grapje maakte en papa erbij riep.

Ons gesprek ging haperend verder op WhatsApp. Ik beantwoordde gehoorzaam en eerlijk al jouw vragen. Jouw reactie volgde steeds na een pauze waarin ik mijn haren uit mijn hoofd wilde trekken en met bonzend hart en grote ogen naar het scherm bleef kijken:

“Typing…”
“Online”
“Typing…”

Ik voelde een afstand tussen ons, die met de minuut groeide als een geul die langzaam gevuld wordt met een ijskoude, stromende stilte. Waarom werden mijn handen klam bij de gedachte dat ik nu "anders" zou zijn?

Een paar dagen heb ik rond gelopen met een steen in mijn maag. Ik begreep niet waarom je het niet gewoon gelijk normaal kon vinden. Waarom had je daar tijd voor nodig? Waarom moest je aan het idee "wennen"?

Je was geschrokken, zei je. En mama, misschien had ík daar juist meer begrip voor moeten hebben. Misschien was je bang dat ik voortaan zelf(standig) Ikea kastjes in elkaar moet gaan zetten, of grote spinnen vangen. Of misschien zag je je toekomstige klein kinderen verdampen waar je bij stond. Jullie hadden tenslotte een toekomst voor me uitgestippeld, waarin veel scenarios voorkwamen, maar niet dit. Ik heb het toekomstbeeld op de grond gegooid, een paar keer een goeie trap gegeven, en vervolgens alle stukjes in de blender tot moes gemalen. Maar toch is dat niet zo. Ik heb slechts een paar puzzelstukjes toegevoegd aan het totaal plaatje, maar misschien ook een paar stukjes weggehaald; hier en daar de volgorde wat aangepast.

Maar eerlijk, zo erg is het toch niet? Want, mama, er zijn mensen die verliefd worden op objecten, zoals een auto of een deur, dat heb ik een keer op TLC gezien. Heftige shit; dán moet je je pas zorgen maken. Dus laten we even relativeren. (…en fuck, een object? Hoe. Dan.)

Dus ja mama, ik ben verliefd op een meisje, dat klopt. En nee, het is geen tuinbroek-dragende pot van 120 kilo, met een opgeschoren kapsel. Het is een fucking lekker wijf. Het is een persoon. Man of vrouw, who cares, het is een verschrikkelijk mooi persoon. En hier wil ik graag zo lang mogelijk van genieten, al stond dit misschien niet op de lijst van voorspellingen die jullie hadden gedaan toen ik geboren werd.

Dus maak je geen zorgen. Ik word wel gelukkig, linksom of rechtsom. En in jullie toekomstbeeld voor mij was dat toch de eindhalte?