Het Walter White effect

Ik kan toch zeker niet de enige zijn. Er zijn toch meer mensen die vinden dat Jack en Kate nooit het eiland hadden moeten verlaten. Meer dan ooit begrijp ik nu de legendarische woorden van Jack: ‘We have to go back, Kate’. Ik ben sterk van mening dat die vunzige RV voor altijd de werkplaats van Jesse Pinkman en Walter White had moeten zijn. Wat anders dan Crystal Meth koken is er te doen in de woestijn van New Mexico. Kom op, alsof ik serieus geloof dat Dexter een houthakker in Alaska is geworden. Die vaart nu met de ‘Slice of Life’ vrolijk op de Loosdrechtse plassen op zoek naar ongestrafte moordenaars.

Het zwarte gat van de serie-verslaafde. Een onderschat probleem. Ik denk dat de makers van dit soort programma’s vergeten hoe vreselijk empathisch wij zijn met dit soort karakters. Je zou toch het liefst de rest van je leven kijken naar Joey en Chandler die hun appartement in New York afbreken met een potje FireBall. Waarom stoppen met iets wat lol geeft aan miljoenen. Zelfs op werk hoop ik iedere dag dat Ari Gold komt binnenlopen met zijn paintball-gun om wat mensen te ontslaan. Het is niet zonder reden dat de nieuwe bewoners van Walter White’s ‘voormalige huis’ in Albuquerque nog dagelijks een supersize pizza op hun dak krijgen. We missen hem. We missen de illusie van zijn bestaan. Het ‘Walter White’-effect raakt miljoenen mensen.

Natuurlijk is er een duidelijke methode om deze leegte op te vangen. Zo zwerf ik al vijf jaar rond in Westeros met een cynische dwerg. In het begin wist ik niet precies wat ik hier deed. Maar nu het wat meer winter wordt, begint het leuk te worden. Daarnaast hang ik wat rond met de president van de United States of America. Vreemde vent, die Frank Underwood. Soms dwaalt hij midden in een gesprek af en praat vervolgens minutenlang tegen een hoek van de kamer. Dan maar even bellen met advocaat Saul Goodman. Vaak begint hij dan gelijk te klagen dat ik weer eens langs moet komen op zijn kantoor. Steeds vaker chill ik hem met Harvey Specter. Het gemis van Walter White en Dexter Morgan wordt opgevangen met nieuwe vriendschappen. Net als in het echte leven verwateren contacten die niet worden onderhouden. Nu dat wekelijks de familie Lannister bij mij op de bank zit, denk ik niet zo vaak meer aan Walter White. En ook zuipt Saul Goodman dagelijks mijn koelkast leeg in plaats van Hank Moody. Daarbij is Hannibal meer culinair creatief dan die eeuwige steaks van Dexter. Het gemis is groot, maar verandering van spijs doet eten.