Het iemandsland van een moeder

Slechts één letter ben ik verwijderd van het land waar ik tot voor kort verkeerde. De letter N die symbool staat voor niemand en ook voor niets. Maar vanuit het niets ben ik iemand geworden. Opeens heb ik een gezicht gekregen. En daarmee krijgen onbekende, vaak nooit gehoorde verhalen van lotgenoten, ook een gezicht.
‘Wij houden de kaken op elkaar van angst,’ schrijft een moeder aan me. Een andere moeder die er doorheen zit, schrijft: ‘Ik zou zo graag hulp krijgen, maar er is niets, want mijn dochter ziet zichzelf niet als ziek. Ik ben aan het einde van mijn krachten.’
Ik lees een noodkreet van een vader die zegt dat zijn zoon op social media wordt uitgescholden en bedreigd. ‘Hij is immers die gek met vreemde teksten?’

Mijn ogen glijden verder over een mail waarin een moeder mij smeekt om advies voor haar psychotische dochter die zelfstandig woont en dag en nacht pornosites bezoekt. ‘Ik belde met de GGZ, want ik zie haar afglijden. Zij is in de ban van seks en vandaag of morgen loopt het fout af. Maar de hulpverleners gingen niet langs. Zij belden alleen met haar en zeiden dat ik me zorgen maakte.’
Mijn hart klopt van machteloze woede een slag sneller. Even wrijf ik in mijn ogen. Lees ik het wel goed? ‘Ik durf niet meer te bellen, want dan wordt mijn dochter weer boos en verbiedt de GGZ nog langer informatie over haar te geven.’
Een zeer betrokken GGZ-werker schrijft me ‘Gelukkig heb ik het pas één keer meegemaakt dat ik geen informatie mocht geven. Het gaat zo in tegen mijn gevoel.’

Echter, wij, ouders, zijn niet langer niemand meer. Wij zijn iemand geworden om wie de GGZ niet langer heen kan. De Tweede Kamer-fractie van de SP zag aanleiding om op grond van mijn lezerscolumn ‘Het niemandsland van een moeder’ Tweede Kamer vragen te stellen aan de minister van VWS en de staatssecretaris Veiligheid en Justitie. Hun vragen gaan over de omgang met sociale media in GGZ-instellingen en hoe de bewindslieden reageren op mijn lezerscolumn in Metro en mijn interview van 13 augustus jl.
Op de kop af drie weken krijgen zij om antwoord te geven. Edith Schippers kan zich er niet vanaf maken door te zeggen dat dit een ‘individueel’ geval is. In dat geval maak ik korte metten met haar. Jullie, lezers, toch ook?
Ik, en vele ouders met mij, liggen niet langer onder een stormachtige lucht waarachter de zon is verdwenen. Zonnestralen breken door vanwege jullie enorme steun, waarvoor mijn dank!

De macht van stemmen werkt!