EVAlutionize je oksels!

Als je de gangbare opinie wilt weten, hoef je tegenwoordig maar een controversiële foto op Facebook te posten en de reacties af te wachten. Ik deed dit met een foto van mijn ongeschoren oksels. Erboven de tekst, ‘mannen weer baarden, vrouwen weer okselhaar.’ Uit dit mini-sociale experiment kan ik maar een conclusie trekken.

‘Brrrrrr’, ‘Getver’, ‘Onappetijtelijk’, ‘Aaaaahhh neeeee’, ‘Ik sla over’, ‘Sorry, not my style’, ‘Bah, ik doe niet mee’, ‘Jakkes’, ‘Mij niet gezien’, ‘Nooooooo’. Zomaar een greep uit de uitgesproken reacties. Er waren maar een paar milde commentaren, waaruit een voorkeur voor kaal – of occasional blond – bleek(t).
Over okselhaar is geen twijfel mogelijk, het kan niet. ‘Misschien’, ‘soms’, ‘nee, maar’ , ‘ja, mits’ en ‘nee, alhoewel’ bestaan niet in okselland. Er is hier duidelijk sprake van esthetisch extremisme.

Wat me het meest verbaast, zijn de walgende reacties van veel vrouwen. ‘Zijn wij dan zo geconditioneerd?’. Zo’n 40 jaar geleden was okselhaar heel normaal. Bon, ook vrije seks, liefst onder invloed van drugs, was toen gebruikelijk. Maar walging, dat is intens.
Wanneer je ouder wordt, hecht je aan sommige dingen gewoon niet meer zoveel waarde. Of je zwemt makkelijker bewust tegen de stroom in, omdat je beter kunt relativeren en belangrijke en onbelangrijke zaken van elkaar kunt scheiden.

Eerlijk is eerlijk, ik voel me ongemakkelijk met veel been- of schaamhaar dat ver buiten de bikinilijn kleurt. Maar het is een verademing om af en toe het gazon te laten staan. Wanneer een man je dan verslindt, met huid én haar, dan voelt dat bevrijdend.
Ik heb nu eenmaal veel haar. Niet van dat onzichtbare blond – behalve op mijn hoofd – maar Oost-Europees en Arabisch donker.

In 2013 was er een trend onder jonge vrouwen om een korte armpit coupe te laten staan en die in een knalkleur te verven. Ik kan me ook nog de Berlijnse ‘belly’ herinneren, trotse vrouwen met buikjes als ballonnen.

Zelfacceptatie, daar gaat dit om. Mijn okselhaar voelt krachtig, mijn Facebook post nóg krachtiger. De beste test om te weten of je jezelf accepteert, is kijken of je gevoelig bent voor de mening van anderen. Noem het een daad van postmoderne rebellie.

Er is geen haar onder mijn arm die eraan denkt mezelf lelijk(er) te vinden.
Of erger nog: van mezelf te walgen. Vrouwen en mannen die hier blijk van geven,
gun ik meer vrijheid van denken en doen.

Tijd voor een EVAlutie van de oksels!