Een gekke dag

Mijn Amsterdam. Stad van tegenstellingen. Stad waar alles mogelijk is. De stad waar ik geboren ben en waar ik bijna mijn hele leven heb gewoond. Op een zonnige zaterdag loop ik zoals gewoonlijk het centraal uit richting de Zeedijk.
Vandaag is geen gewone dag. Vandaag is de Gay Pride. Vandaag is Amsterdam van iedereen. Vandaag hebben we allemaal recht op een stukje Amsterdam.Tolerantie; hoor ik de mensen om mij heen zeggen. Het gaat allemaal om tolerantie. Er wordt instemmend geknikt.
Kijk eens hoe vrolijk en uitgelaten iedereen is. Bussen en treinen storten grote hoeveelheden in roze geklede mensen uit over de stad. Sommigen dragen rare pruiken, hoeden en grote gekleurde brillen. Ik hoor allerlei dialecten. Het lijkt wel carnaval. Overal op het water zijn bootjes. Er klinkt harde muziek. Men heeft er zin in.
“Hier kan alles”. Hoor ik iemand met een Gronings accent zeggen. “Maar ik zou hier nooit willen wonen hoor.”
“Je moet de juiste instelling hebben en gewoon een dagje lekker gek willen doen”. zegt iemand anders. Want, ach, het is maar voor een dagje.
Een dagje lekker gek doen en de volgende dag weer normaal.
En of het nu Gay Pride is of Koninginnedag, dat maakt allemaal niet zoveel uit. Lol maken, daar gaat het om. Lekker gek doen. Dat wordt lachen, want er zijn zoveel aparte mensen te zien.
Ik heb medelijden met Amsterdam. Ik zou al die mensen de stad uit willen sturen.
Naarmate de dag vordert wordt de drukte en de chaos groter, het lawaai neemt toe en de hoeveelheid afval op de straten ook. Op de Zeedijk vormt de menigte een dikke kluit waardoor er bijna geen doorloop meer mogelijk is. Daarom wordt de straat afgezet met hekken.
“Moet je kijken wat die daar aan heeft”.Een groepje onberispelijk geklede vijftigers wijst proestend naar twee frivool uitgedoste drag queens die gearmd over straat flaneren. Lachend kijken ze elkaar aan: “Dat kun je gewoon niet geloven hè? Dat kan hier allemaal”.
De winkel waar ik ben verkoopt exclusieve fetisj kleding. Veel mensen die door de straat lopen blijven even stilstaan voor de etalage waar twee in latex geklede etalagepoppen staan. Een van de poppen heeft een halsband om die vastzit aan een riempje.Er klinkt een hoop gelach en gegiechel. “Dat zou je bij ons niet zien” zegt een jonge vrouw tegen haar vriend.
Ze stapt even over de drempel met haar fototoestel in de aanslag. “Mag ik een foto maken?” vraagt ze lachend.
“Nee”zeg ik resoluut en ik sluit de deur.
Vandaag besluit ik niet tolerant te zijn.