Cultuurverschillen

Begin jaren tachtig werkte ik via het uitzendbureau bij een postorderbedrijf. Toen ik er een paar weken werkte, kwam er een nieuwe uitzendkracht bij, een Antilliaanse die nog maar net in Nederland was. Ik moest erg lachen om de manier waarop ze typte; heel voorzichtig met twee vingers, om haar twee centimeter lange nagels niet te beschadigen. Het was een leuke, spontane en vrolijke meid die onbekommerd mededeelde dat ze over zes weken zou stoppen met werken, want dan kreeg ze een uitkering. Asociaal? Dat vind ik niet. Bezien vanuit haar cultuur ben je gek als je gaat werken als je ook gewoon zo een uitkering kunt krijgen. Punt is wel, dat onze samenleving en onze voorzieningen niet zijn berekend op een dergelijke levenshouding en dat dit systeem op den duur kapot gaat als er teveel mensen op die manier mee omgaan.

Een ander fenomeen is hoe veel buitenlandse mensen met onze gezondheidszorg omgaan. De gemiddelde Nederlander zal met een snee in zijn duim de dienstdoende huisarts bezoeken en niet naar de Eerste Hulp gaan. Veel buitenlandse mensen doen dat wel en eisen dan vaak ook nog om onmiddellijk geholpen te worden, zich niet realiserend dat er bij een Eerste Hulppost naar urgentie gekeken wordt. Wederom: hier is ons systeem niet op berekend. Gevolg: huisartsenposten waar je eerst naar toe moet. Niet bepaald een verbetering!

Wat ook nogal eens gebeurt, is dat Turkse of Marokkaanse mensen zieke familieleden over laten komen voor een operatieve ingreep op hun eigen Nederlandse zorgverzekering. Het spreekt voor zich dat dat natuurlijk niet de bedoeling is, maar het schijnt veel voor te komen. Reden voor ziekenhuizen om voortaan patiëntenpasjes mét foto te vervaardigen. Naast allerlei andere factoren, is dit er toch ook een die de kosten van de gezondheidszorg omhoog jaagt. De mensen die dit doen, staan er òf niet bij stil, òf het interesseert ze niet, dat dit ten koste gaat van ons allemaal. Zij denken in familie- en eigenbelang. Dat is hun cultuur. Hun belevingswereld is een andere; solidariteit met de Nederlandse samenleving die dit allemaal maar moet opbrengen hoort daar niet bij.

Samenvattend: wij hebben in Nederland vanaf de Tweede Wereldoorlog een samenleving gecreëerd die is gestoeld op sociale beginselen, uitgaande van de mentaliteit van de gemiddelde Nederlander. Dit heeft lang goed gerwerkt. Inmiddels is de samenstelling van onze bevolking echter dermate veranderd dat deze verworvenheden verloren dreigen te gaan.