Boventallig, zorg of zegen?

Na ruim een kwart eeuw aan 1 stuk gewerkt te hebben dreigt nu werkeloosheid. Door de intense reorganisaties is mijn plek overbodig geworden en mag ik op zoek naar een andere baan. Al dan niet binnen de organisatie. Er is wel een heel goed sociaal plan wat mij zal helpen om deze baan te zoeken. Het traject heeft een duur van 10 maanden en worden diverse middelen ter beschikking gesteld. Denk hierbij aan trainingen en workshops. Alles met het doel mij zo snel mogelijk aan een nieuwe baan te helpen. Nu hoor ik vaak: ”Waar een deur dicht gaat, gaat een andere deur open!” Dat klinkt heel mooi maar mijn praktijk ziet er anders uit. Aan de ene kant kan ik nu iets zoeken wat ik echt leuk vind en graag tot aan mijn pensioen zou willen doen. En dat heeft uiteraard mijn voorkeur, het mooiste zou zijn dat ik van mijn hobby mijn werk zou kunnen maken. Maar hoe kan ik geld verdienen als sportvisser? Of ben ik zo goed dat ik met het schrijven van columns of verhalen voor kinderen brood op de plank kan krijgen? En ongeacht de baan die ik straks buiten het concern zal vinden, ik zal in veel opzichten een stap achteruit moeten doen. Dat is op zich geen issue maar wel een opvallend puntje. Nu krijg ik nog enkele maanden mijn gewoon salaris, mijn 13de maand en krijg ik nog steeds kortingen op enkele financiële zaken als mijn hypotheek en verzekeringen. Stel dat ik nu een baan vind buiten mijn huidige werkgever zou vinden dan ben ik alles meteen kwijt! Terecht natuurlijk maar dat zou betekenen dat ik er ineens heel veel op achteruit zou gaan. Is het dan slim om nu een andere baan buiten mijn huidige baas aan te nemen? Over enkele maanden is het anders, dan stopt het traject en is het een baan of het UWV. Simpel keuze denk ik. Ik ben inmiddels wel aan het idee gewend dat ik de banden met mijn huidige baan moet loslaten en de nadelige gevolgen daarvan moet accepteren. Op die manier kan ik verder want anders blijf ik in het verleden hangen en kom ik geen stap vooruit. Wat is dan wijsheid? Wachten tot de laatste maanden van het traject en intussen maar doen alsof ik opzoek ben naar een andere baan? Hoe dan ook is het “food for thoughts”. Het goede aan mijn situatie is dat er een sociaal plan is en daar ben ik ze ook oprecht dankbaar voor. Ik weet dat het bij een vakbond zelf zoiets veel slechter geregeld is. Dat is eigenlijk wel een zegen te noemen, men had ook veel minder hoeven te doen. Maar het is niet meer als een pleister op een wond en die neemt niet alle zorgen weg.