Begrip voor elkaars keuzes

Waar gaat het over, mensen? We voeren al dagen een discussie over een lijst samenstellen met kindvrije eetgelegenheden. Een hoop ouders voelen zich meteen aangesproken. Nergens voor nodig. Een lijst met restaurants waar kinderen niet worden toegelaten, betekent alleen dat er ook een lijst is met restaurants waar kinderen wel welkom zijn. Iedereen blij en je bent vrij om een keuze te maken.

Wil je er zeker van zijn dat je avond door het gekrijs van de kinderen niet wordt verpest, raadpleeg je die lijst. Wil je pertinent naar een restaurant waar kinderen wel mogen komen, kun je daarna ook niet klagen over het gegil om je heen tijdens het eten. Mensen zonder kinderen zijn niet per se kinderhaters. Ze hebben alleen gekozen voor de rust om zich heen. En om dan nooit meer uit eten te gaan, dat zal toch ook niet de bedoeling zijn?

Bovendien is dit concept helemaal niet nieuw meer. Kent u die "kleine ettertjes" van Corendon nog? Juist. Andermans kinderen "kleine ettertjes" noemen is misschien niet helemaal vriendelijk, maar mensen de kans geven om een vakantie zonder andermans ‘’schatjes’’ door te brengen, is wel een goed idee.

Al jaren verblijven we een weekje in een adults only hotel. Daar zijn er nog niet zo veel van waardoor zo’n hotel duurder is dan de rest. Mag ik opbiechten dat die paar honderd euro verschil het dubbel en dwars waard zijn? Om rustig te kunnen eten in het restaurant. Om te weten dat niet alle broodjes bij het buffet aangeraakt zijn door niet al te schone kinderhandjes. Om nachtenlang niet wakker te worden gehouden door een huilend kind in de kamer boven je en zijn ouders die de kinderwagen woest heen en weer rijden. En zo zou ik nog even door kunnen gaan, want been there, done that.

Een vrije keuze hebben, daar praten we zo vaak over in onze maatschappij. Wel of niet kinderen hebben is ook zo’n keuze. Wel of niet ongevraagd opgezadeld worden met andermans kinderen blijkbaar nog niet. Mensen zonder kinderen worden geacht begrip te tonen voor de jonge ouders. Het wordt tijd dat mensen zonder kinderen ook voor vol worden aangezien. Vroeger was het vanzelfsprekend dat men kinderen kreeg, tegenwoordig maken steeds meer mensen een bewuste keuze om niet aan kinderen te beginnen. Het zou fijn zijn als ook deze keuze gerespecteerd wordt.
Begrip hebben voor elkaars keuzes en elkaars behoeftes, is dat nou zoveel gevraagd?